The good life!

In San Pedro we already suspected it, but after two weeks we are sure: the good life has started!

After a one day drive from San Pedro through dry but beautiful landscapes


we finally saw some familiar colours in the landscape: rivers are blue again instead of red (mud streams), trees are green instead of brown (dead) or grey (covered in dust), high mountains are white again (yes, snow), and wine is red or white!



Furthermore we camped at a huge swimmingpool, we tasted wine in various ‘bodega’s’



and roasted ridiculously cheap but delicious meat on the barbecue every day. Indeed, this is Argentina!!

Since arriving in Chile, we regularly cross the Andes as on our way south the most interesting sites are sometimes in Chile, and sometimes in Argentina. So we have been to both Mendoza (Argentina) and Santiago (Chile), and both are very modern cities with a very south-european feel to it. Nice, a familiar feel!



After a day in Santiago we said goodbye to Dylan and Fiona after 3 weeks of travelling together, and the same evening but more than 650 kilometres to the south, we joined our friends Sonja and Pieter, who were waiting for us on a campsite. They are travelling through Chile and Argentina for three months with their 1956 Peugeot pick-up



Yes, our new theme seems to be ‘crossing mountains together with old steel’, but so far my motorbike is more of a problem. It started leaking oil again in even bigger amounts than the 1943 Harley did, which makes it a riding environmental threat for now.
The first repair, a couple of days ago, on the left side of the engine only moved the problem to the right side, but hopefully today’s third repair solves the issue for good.

With Sonja and Pieter we crossed the Andes again into Argentina, where we are south of the Rio Negro, and thus officially in Patagonia. The seven lakes route we did yesterday is probably really beautiful, but the ice cold rain made it definitely less enjoyable and made that we only really saw one lake


apart from the thousands of small lakes (mud pools) on the road. And with the snow that is predicted for today, even we might have a white Christmas tomorrow, something we didn’t really expect or hope for….

Merry Christmas, and we wish you all the best for 2010!!!

****

In San Pedro de Atacama dachten we het al, maar inmiddels twee weken later weten we het zeker: het goede leven is begonnen!

Vanuit San Pedro kwamen er na een dagrit door een droog maar prachtig landschap


eindelijk weer wat bekende kleuren in het landschap: rivieren zijn blauw in plaats van rood (modderstromen), bomen zijn groen in plaats van bruin (dood) of grijs (onder het stof), hoge bergen zijn wit (inderdaad, van de sneeuw) en wijn is rood of wit!



Verder kampeerden we aan een enorm zwembad, proefden we wijn in diverse ‘bodega’s’



en roosteren we elke dag idioot goedkoop maar heerlijk vlees op de barbecue. Inderdaad, dit is Argentinie!

Al vanaf San Pedro hoppen we regelmatig heen en weer over de Andes omdat op weg naar het zuiden de mooiste dingen soms in Argentinie en soms in Chili zijn. Zo zijn we in zowel Mendoza (Argentinie) en Santiago (Chili) geweest, wat beide moderne en zuid-europees aandoende steden zijn. Heerlijk vertrouwd!



Na een dag Santiago hebben we na 3 weken samen reizen Dylan en Fiona gedag gezegd, en diezelfde avond schoven we ruim 650 kilometer zuidelijker bij onze vrienden Sonja en Pieter aan aan tafel, die daar op een camping op ons wachtten. Zij reizen voor 3 maanden met een Peugeot pick-up uit 1956 door Chili en Argentinie



Ja, ons nieuwe thema is blijkbaar ‘samen met oud ijzer de bergen over’, maar voorlopig baart mijn motor ons meer zorgen. Deze is weer olie gaan lekken, en zelfs meer dan de Harley uit 1943 deed, zodat mijn motor nu meer een rijdend milieudelict is. Een paar dagen geleden zorgde de eerste reparatie aan de linkerkant ervoor dat de lekkage zich alleen maar naar de rechterkant verplaatste, en vandaag doet Auke de derde en hopelijk laatste reparatie.

Met Sonja en Pieter zijn we weer de Andes overgestoken naar Argentinie, waar we inmiddels ten zuiden van de Rio Negro zijn, en dus officieel in Patagonie. De 7 meren route die we gisteren reden is ongetwijfeld heel mooi, maar de ijskoude regen maakte dat we er iets minder van genoten en dat we slechts één meer echt duidelijk gezien hebben


en verder heel erg veel kleine meertjes (modderpoelen) op de weg. En met de sneeuw die voor vandaag is voorspeld, hebben zelfs wij morgen misschien wel een witte kerst, iets waar we toch niet helemaal op gerekend hebben......

Prettige kerstdagen en het allerbeste voor 2010!!!

Extreme Bolivia

So after we left Peru (which we loved for the amazing scenery and the food, but did not like so much for the people (especially the policemen), traffic in Lima and the rain) we have been in Bolivia for two weeks, a beautiful country full of extreme experiences.

The first experience was the drive along lake Titicaca, which was even more beautiful than in Peru and included a nice water crossing in a wooden raft-like thing with a small outboard engine. They proudly called it a ferry.



Second was La Paz, at 3800 meters the highest capital in the world, and a city with a nice atmosphere and a very interesting coca museum.


So now we know that for making ¼ kg of pure cocaine you need 1 kg of cocaine base (‘crack’), for which you need 386 kg of coca-leaves. As a reference: a sandwich bag full of leaves is about 25 grams.

After La Paz, we started to make our way down to Potosí. On our way, we ran again into a strike/roadblock, which meant we had to make a little detour through the fields around the roadblock. No problem as long as it doesn’t rain. Unfortunately the huge downpour just half an hour earlier


had turned the track into a kilometres long slippery mud pool, so it took us 3 hours of driving and after that half an hour of clearing the wheels from the mud.

On this part of our travel we suddenly met a lot of other motortravellers. We were already travelling with Jan Gerben on the 1943 Harley for a couple of weeks, but with Dylan and Fiona from Australia / the UK and Chris and August from the USA, we were at one point even up to a group of seven people on six motorbikes. It is funny to see how everybody has his own way of travelling, from extremely planned and organized to ‘whatever happens’, but how much fun it is to drive all together for some time, in spite of all the differences.

In Potosí (at 4000 meters) we visited an operational silver/tin/lead mine


and processing plant.


I think that in half of the world, just visiting the mine would not be allowed because of the dangers and unhealthy situation, not to mention working there 10 hours a day for 6 days a week for 30 years. We visited in the morning, when there are less explosions (of dynamite) and the air is cleaner so you an actually see something, and breath. And even then the breathing was extremely tough, and after just 1½ hour of being underground my voice was gone for a day. The habit is to bring some presents for the miners, like soft drinks, coca leaves (which they chew the whole day) and dynamite (just €2,- for a stick).


The ‘alcool potable’ (drinkable alcohol, 96%), also for sale at the miners market, is not advised as a present, as it makes things even more risky. Already now every year 25 people die of accidents in the mine (cave-ins, explosions, poisonous gasses, etc), which is ½% of the total of 5000 people working in the mines. This does not include people dying outside the mine from the long-term effects of working in the mines (like lung diseases), a figure which probably is much, much higher.
The bizarre ending of the excursion was blowing up two sticks of dynamite, just for fun (which it was). From the sticks of dynamite, a fuse, some other explosive material (for extra effect) and a plastic bag, a nice round bomb was made which, except for the colour, looked exactly like the ones in the Donald Duck.
After that it was lighted, we could take pictures with the bomb (yes, in this sequence)


and then the bomb was put in a waterhole some 100 meters away and we waited for the explosion



After Potosí we went to Uyuni, the starting point for a 4 day off-road trip to the Salar de Uyuni (Uyuni salt flats), Laguna Colorado (coloured lake), geysers, aguas calientes (hot springs) and Laguna Verde (again a green lake) and then into Chile. All this is at an altitude between 3500 and 5000 meters, and we did this trip with Jan Gerben on the 1943 Harley and Fiona and Dylan on a Kawasaki KLR.
The first day we spent driving in the Salar, which is about 200 by 150 kilometres. Extremely weird and extremely beautiful!!


And impossible to comprehend that once this salt flat, now at 3600 meters altitude, was part of the sea, and that this is why the islands in it are made of corals.


After spending the night in a Salt Hotel (yes, a hotel where the walls, tables and beds are made from salt)


we started to make our way south. And this really was a tough trip, as the promised ‘good’ dirt roads turned out to be mainly sand and corrugation (and although I fell only twice, without any physical damage and only minor damage to the bike, by now I know for sure that sand will never be my friend),


and the environment up there is beautiful, but with its altitude, the strong sun and wind, and the lack of water and vegetation simply a hostile environment for human beings.


As we were going much slower than expected, the first night we camped out at 3700 meters in a beautiful canyon with a small creek (so much for our plan to start camping only when we got down to nicer temperatures….).


The second day things turned even worse, as at the end of the day the Harley didn’t make it up a steep and extremely stony road. Not really surprising, as the bike rolled out the factory with only 20 horsepower, which means that after 66 years and at an altitude of 5000 meters probably only 5 of them are left…. As pulling was too much for our bikes and pushing impossible for us, this forced the four of us to spend the night along the road at 4700 meters altitude in the shelter of a mud wall, and for Jan Gerben 4 kilometres back and a little bit lower. We felt really bad about him having to return as we had come this far, but there was nothing we could do, except to make sure he had enough food, water and petrol. However, two hours later we saw a car coming up the mountain in the dark, really slow and with the alarm lights on, pulling Jan Gerben! The Bolivian tourists in the car had decided to pull him up, as apparently we were camping along a road which is used a lot at night for transporting illegal people and goods, and that for one person it is too dangerous to camp there, but that as a group we should probably be fine…. That was a little more information than I needed, thank you….
During the night the alpaca blanket we bought in Otavalo, Ecuador, kept us perfectly warm, and because of that apparently is made of real alpaca wool. Only the next morning we realized how cold it was when not only all water turned out to be frozen, but also the coffee filter froze solid within two minutes after using it……. This blanket is magical!!
In the morning we pushed Jan Gerben a couple of times to get him over the pass which was by then only a couple of hundred metres away, but after that he managed to cruise up every single hill on his own, even up to the customs office at factory premises a hundred kilometres before the border at a shocking 5020 metres altitude. On this day we saw Laguna Colorado, we smelled the geysers, we saw the aguas calientes and passed the Laguna Verde,


but by then our main target was to reach the border before closing, and to get down 3000 metres to the first village in Chile, as we didn’t fancy spending another night in the cold, windy and hostile environment. And exactly on time we made it to the most desolate border post I‘ve ever seen (one office + one house on a windy pass with the nearest people 30 kilometres away)


wondering what the poor guy did wrong to deserve this job. And after that we drove down, down, down until we reached the village of San Pedro de Atacama. And the shock was great to see only really fancy bars and restaurants (the fanciest we’ve seen during the whole trip), Wifi-zones in every bar, toilets with both toilet lid and spare toilet roll having a cover made of cloth and lace, but also with ridiculously high prices ($4, - for a beer and $5,- per kg for laundry). But the steak and wine that evening tasted better than ever!!!

***

Na Peru, een land waarvan we niet goed weten wat we ervan moeten vinden (een prachtig land voor zijn landschappen, bezienswaardigheden en het eten, maar minder leuk vanwege de mensen (vooral de politie), het verkeer in Lima en de regen), zijn we twee weken in Bolivia geweest, een prachtig land met erg vriendelijke mensen en vol extreme ervaringen.

De eerste ervaring was de tocht langs het Titicaca-meer, wat nog vele malen mooier was dan aan de Peruaanse kant, en waar we een oversteek over het water hebben gemaakt in een soort drijvende bak met een klein buitenboordmotortje, een geheel wat ze trots een veerboot noemden.



Daarna kwam La Paz, met 3800 meter de hoogste hoofdstad ter wereld, en een stad met een aangename sfeer en een interessant coca-museum.


Zo weten we nu dat je voor het maken van een ¼ kilo zuivere cocaine, 1 kilo cocaine-base (ook wel ‘crack’ geheten) nodig hebt, en dat je daarvoor 386 kilo cocabladeren nodig hebt. Ter vergelijk: een boterhamzakje vol cocabladeren weegt ongeveer 25 gram.

Na La Paz zijn we op weg gegaan naar Potosí. Onderweg kwamen we wederom in een staking/wegversperring terecht, zodat we een klein ommetje door het veld moesten maken. Geen probleem zolang het niet regent. Helaas had een enorme regenbui een half uur eerder


het spoor veranderd in een kilometers-lange glibberige modderpoel, zodat we 3 uur nodig hadden om er doorheen te komen en daarna een half uur om de modderklonten uit de wielkasten en achterbrug te verwijderen.

Op dit deel van de reis kwamen we ineens erg veel andere motorreizigers tegen. We reisden al een aantal weken samen met Jan Gerben op de Harley uit 1943, maar met Dylan en Fiona uit Australie/Engeland en Chris en August uit de Verenigde Staten waren we ineens met 7 personen op 6 motoren. Grappig om te zien hoe iedereen zijn eigen manier van reizen heeft, van extreem georganiseerd tot ‘we zien wel wat er gebeurt’, maar ook erg leuk om ondanks de verschillen een tijdje met zoveel mensen samen te reizen.

In Potosí (op 4000 meter hoogte) hebben we een werkende zilver/tin/lood-mijn


en de bijbehorende verwerkingsfabriek bezocht


Ik denk dat in de helft vand de wereld alleen al het bezoeken van de mijn niet toegestaan zou zijn vanwege het gevaar en de ongezonde omgeving, laat staan om er te werken gedurende 10 uur per dag, 6 dagen per week, en dat dan voor 30 jaar. Ons bezoek was in de ochtend, omdat er dan minder (dynamiet-)explosies zijn en de lucht wat schoner is, zodat je kunt ademen en iets kunt zien. Maar zelfs dan is het ademen erg zwaar, en was ik na 1½ uur onder de grond mijn stem voor een dag kwijt.
De gewoonte is om tijdens het bezoek cadeau’s mee te nemen voor de mijnwerkers, alledaagse goederen zoals frisdrank, cocabladeren (wat ze de hele dag door kauwen) en dynamiet (slechts €2,- per staaf)


De ‘alcool potable’ (drinkbare alcohol van 96%) die ook te koop is op de mijnwerkersmarkt, werd door onze gids afgeraden als cadeau, omdat er zo al genoeg ongelukken gebeuren. Per jaar overlijden er 25 personen in de mijnen als gevolg van instortingen, explosies, giftige gassen, etc. En dat is ½% van de 5000 mensen die er in totaal werken. Dit is dus naast de mensen die buiten de mijnen overlijden als gevolg van het werken in de mijnen (bijvoorbeeld aan longaandoeningen), een aantal wat naar ik vrees vele malen hoger is.
De bizarre afsluiting van de mijnexcursie was het laten ontploffen van dynamiet, gewoon voor de lol (en dat was het inderdaad). Van de staven dynamiet, een ontsteking, wat aanvullend explosief materiaal (voor extra effect) en een plastic zak werd een bom gemaakt zoals ik ken uit de Donald Duck (behalve dat hij niet zwart was). Daarna werd hij aangestoken, konden we met de bom op de foto (ja, in deze volgorde)


en werd hij vervolgens 100 meter verderop in een gat met water gegooid, waarna het nog een halve minuut wachten was op de explosie



Na Potosí zijn we naar Uyuni gegaan, het vertrekpunt voor een 4-daagse off-road tocht naar de Salar de Uyuni (de zoutvlakte van Uyuni), Laguna Colorado (gekleurd meer), geisers, Aguas Calientes (warmwaterbronnen) en Laguna Verde (weer een groen meer), om uiteindelijk in Chili te eindigen. Dit alles bevindt zich op een hoogte van tussen de 3500 en 5000 meter. We waren voor deze tocht in het gezelschap van Jan Gerben (op de Harley) en Dylan en Fiona op een Kawasaki KLR.
De eerste dag hebben we bijna geheel doorgebracht op de zoutvlakte, die ongeveer 150 bij 200 kilometer groot is. Heel raar en heel erg mooi!!


En niet te bevatten dat deze vlakte, nu op 3600 meter hoogte, ooit de bodem van de zee was en dat daarom de diverse ‘eilanden’ in de zoutvlakte van koraal zijn.


Na een nacht in een zouthotel (inderdaad, een hotel met muren, tafels en bedden van zout)


zijn we zuidwaarts gegaan. En dit was echt een zware tocht, aangezien de beloofde ‘goede’ onverharde wegen voornamelijk uit zand en wasbord bestonden (en ondanks dat ik slechts twee keer gevallen ben, zonder fysieke schade en met slechts minieme materiele schade, weet ik nu zeker dat zand en ik nooit goede vrienden zullen worden)


en ook omdat de omgeving op die hoogte weliswaar erg mooi is, maar met de ijle lucht, de sterke zon en wind, en het gebrek aan water en vegetatie eenvoudigweg een vijandige omgeving is voor mensen.


Aangezien we veel minder opschoten dan verwacht, hebben we de eerste nacht gekampeerd op 3700 meter hoogte in een prachtige kloof met een beekje (tot zover ons voornemen om pas te kamperen als we wat afgedaald zouden zijn naar aangenamere temperaturen).


De tweede dag werd het nog erger toen aan het eind van de dag de Harley niet tegen de berg op kwam op een vrij steile en rotsachtige weg. Niet echt verrassend, aangezien de Harley ooit met slechts 20 PK de fabriek uit kwam rollen, en daar na 66 jaar en op 5000 meter waarschijnlijk nog een stuk of 5 van over zijn. Omhoog slepen was voor onze motoren te zwaar (aangezien ook die flink vermogen moesten inleveren op deze hoogte), en omhoog duwen was voor ons te zwaar, zodat wij de nacht langs de weg moesten doorbrengen op 4700 meter hoogte in de luwte van een aarden muurtje, en Jan Gerben 4 kilometer terug en iets lager. En daar zaten we flink te balen dat Jan Gerben het zover had gebracht maar nu toch terug moest keren, maar er was niets wat we er aan konden doen, behalve hem voorzien van voldoende water, eten en benzine. Totdat er twee uur later een auto in het donker de berg op kwam kruipen, met de alarmlichten aan, en met Jan Gerben op sleeptouw! De Boliviaanse toeristen in de auto hadden besloten om hem omhoog te slepen, omdat we blijkbaar langs een route stonden die ’s nachts druk gebruikt wordt voor het vervoeren van illegale personen en goederen, en daarom voor een enkel persoon te gevaarlijk. Als groep daarentegen zouden we waarschijnlijk wel met rust gelaten worden..... Fijn dank u wel, ik had ook prima zonder deze informatie gekund.....
Gedurende de nacht heeft onze alpacadeken uit Otavalo, Ecuador, ons heerlijk warmgehouden, en is dus blijkbaar echt van alpaca-wol. Pas de volgende morgen kregen we door hoe koud het was (geweest), toen niet alleen alle water bevroren bleek, maar ook het koffiefilter twee minuten na gebruik volledig bevroren was. En toen hadden we nog veel meer bewondering voor onze deken!!

De volgende morgen hebben we Jan Gerben een paar duwtjes gegeven om hem over de pas te helpen die toen nog maar een paar honderd meter weg was, maar daarna racete hij de rest van de dag op eigen kracht alle bergen op, inclusief de weg naar de douanepost op een fabrieksterrein 100 km voor de grens, op een hoogte van maar liefst 5020 meter. Gedurende de dag hebben we Laguna Colorado bekeken, de geisers geroken, de warmwaterbronnen gezien en zijn we langs Laguna Verde gereden


maar waren we vooral bezig om voor sluitingstijd de grens te bereiken om vervolgens direct 3000 meter af te kunnen dalen naar het eerste Chileense dorp, aangezien we geen van allen zin hadden in nog een nacht in de koude, winderige vijandige omgeving. En zo waren we precies op tijd bij de meest desolate grenspost die ik ooit heb gezien (1 kantoor en 1 huis op een winderige pas met de dichstbijzijnde buren op 30 kilometer afstand),


me afvragend wat deze arme man misdaan had om hier te belanden. En daarna gingen we omlaag, omlaag, omlaag totaan het Chileense dorp genaamd San Pedro de Atacama. En daar hadden we een heuse cultuurschok vanwege de vele hippe bars en restaurants in het dorp (zo hip hadden we ze uberhaupt op deze reis nog niet gezien), draadloos internet in elke bar, WC’s met over het toiletdeksel en de extra WC-rol een hoes van stof en kant, maar ook met idioot hoge prijzen, zoals $4,- voor een blikje bier en $5,- per kilo voor de was. Maar de biefstuk en de wijn die avond smaakten ons als nooit tevoren!!!

The Gringo trail with a local touch

Gringo – Latin American nickname for a North American. Originally with a negative meaning, by now more or less neutral; supposed origin is ‘green coat go home’ or ‘green go’, referring to the green coats of the first North American soldiers who entered Latin America.
Gringo trail – the standard route of the majority of tourists visiting Latin America

After a week in Lima the shock absorber was fixed and we could get moving again. But only after determining that in comparison to the other motorcycles in the garage of our hotel, our bikes are pretty modest (compared to a fully loaded Russian Ural with sidecar) and almost new (compared to a 1943 Harley).

From Lima we drove together with Jan Gerben on the Harley to Nazca to see the famous Nazca lines. These are a thousand year old drawings (of lines, of geometric figures but also of animals) on a huge area in the desert, which are still there due to the weather conditions. The lines are up to some kilometres in length, and the drawings of for instance a monkey, a spider and a humming bird, are up to 200 meters in size. We couldn’t just pass the watchtower along the road without having a look, but for a real good view we got into a small airplane to circle in half an hour over the drawings. We were warned for guarantees airsickness due to the tight manoeuvring, but with a pill I managed to stay just healthy enough. The view on the drawings but also on the whole area, valleys, villages, was just beautiful. There are many opinions on the purpose of the lines, varying from calendar lines to a landing area for extraterrestrials.

From Nazca we left the coast for Cusco, the alleged Gringo capital of South America and starting point for a trip to Machu Picchu.


The route from Nazca to Cusco means crossing some mountain ranges, highlands and river valleys and is indescribable beautiful. The fun was spoiled every now and then by rain, hail and cold, but overall it was just great.

In Abancay, halfway between Nazca and Cusco we got in touch with the locals by running into a general strike Peruvian style. This general village strike, which at that moment lasted for 6 days, meant that not only garbage was not collected, but also that all shops and restaurants were closed (or at least seemed to be closed; just knock on the door and you can eat / buy cigarettes / use internet anyway) and most of all that the whole road through the village was blocked by stones, trees, glass, nails and people telling us we couldn’t pass. Reason for the strike was the demand to the regional president to step down, who according to the locals didn’t split the money for the region fairly between the different communities. At the fist roadblock, on Sunday evening when entering the village, we were allowed to pass without too much difficulty, and without understanding what was going on. But the next morning the atmosphere was a more tense with demonstrations and a lot of shouting (urgente, urgente, nuevo presidente!). So what to do? We were told that at night the roadblocks were suspended, so that buses could continue their way on the winding roads in the dark without problems, but for us driving at night is not really an option, mainly because of these buses. The other alternative was a return / detour of 1500 km, highly undesirable. Third option was just to chance it, which we did. A bit tense we started out. At the first roadblock, after 100 m, people were very fanatic and firm that we could not pass, but this changed quickly into the promise that we could leave after 2 hours. Then, a couple of ladies argued that we could pass because, as gringos, we had nothing to do with the local president. We got a short explanation of the reasons for the strike (yes of course, we could not agree more ….) and could continue our way. We were even informed of a detour to avoid the largest roadblocks. We did have to move some rocks for the lowslung Harley, which was not appreciated, even when we neatly put them back afterwards. Thus we slowly proceeded and at the last and largest roadblock the tree was moved just enough to let us pass, accompanied by large smiles from the locals. After 1,5 hour we reached the point where buses and cars were waiting till nightfall to continue their way, and having thoroughly inspected our tires for nails and other sharpies we decided that we had made it. The next twenty kilometres we still had to watch out for some amateurish and incomplete roadblocks while laughing at the road signs ‘beware of falling stones’ and ‘do not leave stones on the pavement’.

The rest of the way to Cusco and Machu Picchu was without problems, and indeed, Machu Picchu is worth a visit! We were afraid of a disappointment, MP being South America’s major tourist trap (‘indeed, just like on the pictures .. .‘), but the dramatic location makes it very special. See pictures, but then much nicer:

Machu Picchu at 6.30 a.m.

To Machu Picchu we did not take the train from Cusco (the usual route) but rode a day through the ‘Sacred Valley’ to Santa Teresa, a village behind Machu Picchu, some 22 kilometres away. From there a taxi to train station Hydroelectrica and by train to Aguas Calientes, the modern village 400 m below MP, where the trains from Cusco arrive. From there by bus or walking the last 6 kilometres (or better, the last 400 meters up).
Santa Teresa is a small village with little tourists, but with a lot of hotels and restaurants. This made us fear for the freshness of the food and the well-being of our intestines. However, all restaurants have a ‘zero stock’ policy: after our order someone ran from the restaurant to the shops to return a little later with the necessary ingredients. This made logistic Marieke's heart beat faster, though the policy was pursued into the extreme: Our Harley – travel companion went to the washroom, upon which the kitchen helper sprinted to the shop to get a roll of toilet paper.
Apart from this, Santa Teresa has new and beautiful hot springs in which we washed off the fatigue of visiting Machu Picchu.


When leaving Santa Teresa, we were forced to drive the first 20 kilometers of dirtroad behind a shovel which cleared the road from 6 landslides. These were caused by the huge rainfall during the previous night. Again roadblocks, but this time cause by nature....


From Santa Teresa we continued to the Lake of Titicaca, at 3800 m altitude the highest navigable lake in the world, and the next stop on the Gringo trail.


We visited the Uros, a people that lives at floating islands made of reeds.


Without doubt for us the most touristy attraction of the whole trip, but nevertheless nice and interesting.



Less touristy but also nice was a visit to the ship ‘Yavari’ from 1862, built as a kit in England, in 2766 parts of maximum 400 pounds (the maximum mule-load), shipped to the Chilean coast and transported with mules over the Andes to the lake. After 6 years the ship was launched. All this for the democratic price of ₤ 5500. Originally the Yavari was steam-powered, and her boiler fired with llama droppings. As the llama’s held back on production (we guess) the Peruvian navy was forced to convert to a diesel engine at the beginning of the 20th century.

Today we entered Bolivia on a day that could be called ‘f*ck-Auke-day’. In Puno he was attacked twice by the same taxi despite his handsignals that indicated non-appreciation of the taxi’s behaviour. Somewhere along the road schoolchildren had put a ‘rope’ made of cassette tape over the road (yes, they still exist here). Auke pedagogically correct solved the issue by shouldering one of the culprits and delivering him to his schoolteacher. Finally, after a quick and free border crossing the police asked Auke for money for registration of the bikes. Because Auke insisted on a receipt the request was retracted.

In the meantime we are already a couple of days at an altitude of around 4000 m. Luckily we have no problems with altitude sickness, maybe through copious consumption of ‘mate de coca’, tea made from coca leaves. The only member of the party that does have some issues with the altitude is Marieke’s bike, but treatment by doctor Auke every 2000 m makes her purr along nicely (and cheap! Now 650 km on one full tank!) over the Altiplano.


Despite the altitude, the only instances that we are cold is when it rains and we were too late with the waterproofs. However, hotel beds here are equipped, as standard, with 5 blankets. Although we look forward to camping again, we postpone this till our summer sleeping bags become adequate again…..

****

Gringo - Latijns-amerikaanse benaming voor een Noord-amerikaan, oorspronkelijk een scheldwoord, inmiddels een min of meer neutrale benaming; naar verluid afkomstig van ‘green coat go home’ of ‘green go’, naar de groene uniformen die de soldaten droegen die vanuit de Verenigde Staten naar Latijns-Amerika kwamen
Gringo trail - De standaard route die de meeste toeristen in Zuid-Amerika afleggen

Na een weekje Lima, wat beslist geen straf was, was de schokbreker gefixed en konden we weer op weg. Dit na te hebben geconstateerd dat vergeleken met de motoren van de andere motorreizigers in ons hotel, onze 20 en 24 jaar oude motoren eigenlijk heel normaal zijn (naast een afgeladen Russische Ural met zijspan) en zo goed als nieuw (naast een Harley uit 1943).

Vanuit Lima zijn we met Jan Gerben op bovengenoemde Harley naar Nazca gereden, waar de wereldberoemde Nazcalijnen zijn. Dit zijn duizend jaar oude tekeningen (lijnen, geometrische figuren en afbeeldingen van dieren) op een enorme vlakte in de woestijn, die doordat het nooit regent nog grotendeels intact zijn. De lijnen zijn tot wel kilometers lang en de tekeningen van bijvoorbeeld een aap, een spin en een kolibrie zijn tot 200 meter groot. De uitkijktoren langs de route konden we niet overslaan, maar voor het echte zicht zijn we in een klein vliegtuigje gestapt en in een half uur met de meest onmogelijke bochten en manouvres over de tekeningen heengevlogen. Prachtig om te zien, niet alleen de tekeningen maar ook de uitzichten over de vlakte, bergen en valleien. We waren gewaarschuwd voor een vlucht met kotsgarantie, maar een reistabletje bleek voldoende om het droog te houden. Over de functie van de lijnen zijn de meningen trouwens verdeeld van kalenderlijnen tot buitenaardse landingsbanen.


Vanuit Nazca hebben we voorlopig de kust verlaten richting Cusco, de Gringo-hoofdstad van Zuid Amerika en de uitvalsbasis voor een bezoek aan Machu Picchu.


De route erheen betekent het kruisen van een aantal bergketens, een onbeschrijflijk prachtige route over passen, hoogvlaktes op 4500 meter (met lamas, alpacas en vicuñas, allemaal leden van dezelfde familie van kameelachtigen), door rivierdalen, werkelijk schitterend. Beetje jammer van de regen, hagel en kou die af en toe de pret wat drukten, maar toch echt genieten.

In Abancay, halverwege Nazca en Cusco, hebben we nog wat ‘couleur locale’ meegekregen in de vorm van de Peruaanse variant van een staking. De staking van het dorp, die op dat moment al 6 dagen duurde, betekent niet alleen dat bijvoorbeeld het vuilnis niet wordt opgehaald, maar ook dat alle restaurants en winkels dicht zijn (of in ieder geval dicht lijken; even op de dichte deur kloppen en je kunt gewoon eten/sigaretten kopen/internetten) en vooral dat de doorgaande weg afgesloten is door middel van stenen, bomen, glas, spijkers en mensen die vertellen dat je niet verder mag. Inzet van de staking was het aftreden van de regionale president, die volgens de lokale bevolking het geld niet eerlijk verdeelt over de verschillende gemeentes. Bij de eerste blokkade, op zondagavond bij het binnenrijden van het dorp, werden we zonder al te veel problemen doorgelaten (en zonder te weten wat er aan de hand was), maar de volgende ochtend was de sfeer wat grimmiger met demonstraties en een hoop geschreeuw (urgente, urgente, nuevo presidente!). Wat nu te doen? Naar men zei worden de blokkades ’s nachts opgeheven, voor de bussen geen probleem om in het donker over de slingerweggetjes te scheuren, maar voor ons niet echt een optie, juist vanwege die scheurende bussen. Ander alternatief was een terug/omweg van zo’n 1500 km, ook niet echt aantrekkelijk. De derde optie was om het er maar op te wagen, en voorzichtig aan op pad te gaan en maar te zien hoe ver we zouden komen. En aldus geschiedde, en toch wel wat gespannen stapten we op de motoren. Bij de eerste blokkade na honderd meter was men in eerste instantie erg fanatiek en zeer resoluut in dat we er niet door mochten, maar dat veranderde al snel in de belofte dat we na twee uur wachten door zouden mogen. Toen vervolgens een aantal lokale vrouwen betoogden dat we gewoon doormochten omdat we als buitenlanders toch niets met die lokale president te schaften hebben, werd besloten dat we na een kleine uiteenzetting over het hoe en waarom van de staking (‘ja natuurlijk, helemaal mee eens’) bij deze én de volgende blokkade mochten doorrijden, en werd ons zelfs een sluiproute gewezen om de ergste steenmassa’s te vermijden. Dat we hierbij even een stenenrijtje opzij legden om de laaghangende Harley door te laten werd ons door een grijsaard niet in dank afgenomen, ondanks dat we de stenen na passeren weer netjes teruglegden..... Zo baanden we ons langzaamaan een weg door het dorp, en bij de laatste (en grootste) blokkade werd zonder discussie lachend de boomstam een stukje aan de kant getrokken om ons door te laten. Na in totaal anderhalf uur passeerden we een paar kilometer buiten het dorp het punt waar alle bussen, auto’s en vrachtwagens stonden te wachten tot het nacht wordt, en konden we na een grondige bandeninspectie op glas, spijkers en andere ongerechtigheden concluderen dat we het er zonder kleerscheuren vanaf hadden gebracht. De volgende 20 kilometer moesten we nog wel regelmatig uitwijken voor halfslachtige en onbemande wegversperringen van stenen en takken, wat de diverse borden ‘pas op voor vallende stenen’ en ‘laat geen stenen op de weg liggen’ wat lachwekkend maakte.

De rest van de route naar Cusco en Machu Picchu verliep zonder problemen, en Machu Picchu is werkelijk prachtig! We waren vanwege de hooggespannen verwachtingen een beetje bang voor een kleine teleurstelling (‘inderdaad, net als op het plaatje’), maar de fantastische ligging maakt het in werkelijkheid nog vele malen mooier dan op welke foto dan ook. OK, hierbij toch een poging, maar dan is het dus in het echt nog veeeeel mooier:

Machu Picchu om half 7 's morgens

We hebben naar Machu Picchu niet de trein genomen vanuit Cusco (de meest gebruikelijke route), maar zijn op de motor in een dag door de ‘Heilige vallei’ naar Santa Teresa gereden, een klein dorpje aan de ‘achterkant’ van Macu Picchu, in totaal 22 km ervandaan. Vanaf daar met de taxi 6 km naar Hydroelectrica, dan met de trein 10 kilometer naar Aguas Calientes (waar ook de treinen uit Cusco aankomen), en vanaf daar de volgende ochtend met de bus of lopend de laatste 6 kilometer (of eigenlijk meer de laatste 400 meter omhoog).
Zoals gezegd is Santa Teresa een klein dorpje en weinig toeristen, maar wel met overdadig veel horeca. Dit deed ons het ergste vrezen voor de versheid van het eten in restaurants en dus voor onze ingewanden, maar de restaurants bleken allemaal een ‘geen voorraad’ strategie te hanteren: telkens nadat we ons eten en drinken besteld hadden, holde er iemand de straat op om een minuut of 5 later met diverse ingredienten (avocado, ananas, eieren, bier, koffie) in de keuken te verdwijnen. Dit deed mijn logistieke hart toch wat sneller kloppen, hoewel deze strategie naar mijn idee iets te ver werd doorgevoerd: toen onze Harleyreisgenoot op een gegeven moment naar het toilet ging, zagen we 2 minuten later de keukenhulp met een rol wcpapier langsrennen. Overigens heeft Santa Teresa ook prachtig aangelegde warmwaterbaden, waar we na terugkeer (wederom met bus, trein en taxi) heerlijk geluierd hebben.


Bij vertrek uit Santa Teresa reden we de eerste 20 kilometer over een dirtroad noodgedwongen achter een shovel aan, die op dit stukje maar liefs 6 landverschuivingen van het pad duwde. Veroorzaakt door hevige regenval gedurende de nacht. Weer wegblokkades dus, maar nu geheel natuurlijk......


Na Machu Picchu zijn we doorgereden naar Lago Titicaca, op 3800 meter het hoogste bevaarbare meer ter wereld,en de volgende stop op de Gringo-trail.


Hier hebben we een bezoek gebracht aan de Uros, een volk dat woont op drijvende eilanden van riet.

Voor ons ongetwijfeld de meest toeristische attractie van de hele reis, maar desondanks leuk en interessant.

Minder toeristisch maar ook erg leuk was het bezoek aan het 40 meter lange motorschip ‘Yavari’ uit 1862, destijds gebouwd in Engeland, in 2766 delen van maximaal 400 pond (maximaal gewicht voor een muildier) verscheept naar de Chileense kust, met 2000 muildieren in 6 jaar tijd over de Andes naar het Titicaca-meer gebracht en daar in elkaar gezet. En dat allemaal voor slechts ₤ 5500. Oorspronkelijk een stoomboot gestookt op lamapoep, maar bij gebrek aan ‘input’ begin 20ste eeuw omgebouwd tot (diesel)motorschip.

Vandaag zijn we Bolivia ingereden in een dag die we wel ‘f*ck-Auke-dag’ kunnen noemen: In Puno tot 2 keer toe door dezelfde taxi bijna van zijn sokken gereden ondanks visuele feedback van Auke dat dit niet gewaardeerd werd, en ergens onderweg hadden wat kinderen tijdens de schoolpauze een touw van cassetteband op ooghoogte over de weg gespannen (ja, cassettebandjes bestaan hier nog, maar worden hier blijkbaar inmiddels ook meer voor andere doeleinden gebruikt), door Auke pedagogisch verantwoord opgelost door een van de boosdoeners over de schouder te nemen en bij zijn schooljuf af te leveren. En tot slot, op de grens na de gratis en snelle immigratie en douane, vroeg de politie aan Auke geld voor het registeren van de motoren, maar toen Auke aandrong op een recu ging dit feest niet door.

Inmiddels verblijven we dus al een aantal dagen op bijna 4000 meter hoogte. Van hoogteziekte hebben we, mede dankzij de ‘mate de coca’ = thee van cocabladeren, gelukkig weinig last. De enige die er af en toe wat last van heeft is mijn motor, maar met elke 2000 hoogtemeter een consult van dokter Auke pruttelt ook deze tevreden (en lekker zuinig, ik kan nu zelfs 650 kilometer op een tank!) over de prachtige hoogvlaktes.


We hebben het ondanks de hoogte eigenlijk alleen maar koud als we weer eens natgeregend zijn, maar slapen inmiddels wel onder een deken of 5. Dus hoewel we na maanden slapen in hotels van wisselende kwaliteit uitzien naar weer eens kamperen, stellen we dit met onze zomerslaapzakken nog even een paar weken uit .....