The transition took place in only about one hour, during the drive from Oaxaca to Mazunte (a village at the sea), one of the most spectacular and beautiful drives we ever made! Oaxaca lies at an altitude of 1600 meter, but to get to sea level, you first climb up to 2800 meters to cross some mountain chains. And from 2800 meters you go down to sea level within 50 kilometers! In every meter you go down, the temperature and humidity go up, the vegetations changes and gets denser, there is actually water running under the bridges, the smells become much stronger (mostly flowers and plants and nice, sometimes waste and manure and toilet and not so nice), it becomes more and more green around you, there are more and more coconuts growing, houses have less and less windowpanes and doors, and even less and less walls, it becomes greener and warmer and more moist, and then even greener and warmer and more moist… an then there is the Pacific!
During this descent we were from time to time in the clouds, through which we could sometimes see glimpses of mountains and valleys. His made the already beautiful ride even more beautiful, but also made it more and more difficult to keep our eyes on the road, not unimportant with the hundreds and hundreds of curves….. (Unfortunately no pictures of the mountains in the mist, as the mist always wins on the pictures!)
After Irapuato, the location of our last report, we went as planned to Teotihuacan, an impressive temple complex with pyramids, temple mountains, courts, domestic complexes, murals and many, many souvenir sellers selling flutes than sounds like a roaring lion.
After a lot of doubting, we had decided not to go to Mexico City (according to some the right decision, according to others a real pity) and to continue immediately to Oaxaca. The days of making our wide circle around The Big City were definitely not the best of our trip, with loads of traffic, trucks, many shabby villages and unorganised cities on the route, and loads of topes.
Small intermezzo: Our biggest friends in Mexico are lemonade (= water + pressed lemon) and avocado, and our biggest enemies are the topes. Topes are Spanish speed bumps, which are spread over the whole country in huge amounts. The bumps vary from hardly noticeable to very sharp and mean, but their meanest feature is their lack of visibility. A tope can be recognised by yellow paint on the tope and/or a warning sign on the side of the road and/or (the braking lights of) a violently braking car in front of you. Unfortunately, in only less than half of the cases at least one of these things is present. So we have to watch the road really carefully, and every now and then the one driving in front is nearly launched.
Also traffic signs are widely spread in Mexico, although not always logically placed: After driving 10 kilometres of curves without more than 20 meters straight road, you see a sign warning for a curved road. And after finishing road works the temporary signs are not removed, so that after the works, the maximum allowed speed change from 40 to 90 to 40 to 90 every 100 meters. For the distance signs, they seem to have been produced first, and only after that a possible place to actually put them is looked for. As a result, according to the signs, within 5 kilometres the distance to a city can have decreased by 50 kilometres, or even increased by 20 kilometres. The roads themselves however, are very good up till now! Rarely we have a very short stretch of old road with potholes, but in general the roads are smooth and clean!
End of intermezzo, back to our route: Further away from The Big City, the route became a beautiful winding road through the mountains, with empty roads and every now and then a village. After a couple of days of not so nice driving, this was really a great pleasure! When arriving in Oaxaca we got stuck in a huge traffic jam at the hottest time of the day, which put the oil temperature record for now on 130°C. Oaxaca is a lively, city with a good atmosphere, which is supported by a bit of happy disorganization we have not seen further north. It has a lot of markets and tasty local culinary specialties (although we did not try them all, we passed for instance on the chapulines = fried grasshoppers), and music everywhere and around the clock; at one moment we counted 4 orchestras laying on one square at the same time. Other interesting fact: we noticed in a couple of cities, big and small, that the local administration provides free Wifi in central squares and parks, so you see quite some people sitting in the park working on their laptop. Handy!
In Oaxaca a small disaster took place: Marieke turned out have lost her purple socks, and this after they just had been washed! This reduced her stock of socks with 25%, and the stock of warm-weather-socks to 0! For Auke the disaster was not so much the loss of the socks itself, but more the hunt for replacement socks. In the end the problem was solved in 20 minutes and for 10 pesos = € 0,50. Yes, the life of travellers has its extreme ups and downs ;-)
After two days in Oaxaca and Monte Alban (our second temple complex on a mountain in Oaxaca with a beautiful view of the city) we left for the sea, to Mazunte. Mazunte is a mini-village with 700 inhabitants, 1 asfalt road and 3 mud tracks, as it seems 100 hotels- restaurants-bars, 2 convenience stores, 500 beach chairs, the sea with huge breaking waves (which makes swimming fun for adults and impossible for children, the brakes will pick them up and throw them on the beach immediately), en that is absolutely all there is! In spite of that, or maybe exactly thanks to that, there is a high share of foreigners that unintentionally never have left the place, because of a woman, marihuana or the uncomplicated life. For us however, after two days of hammock, sea, beach chair and for a change a boat trip with dolphins, turtles (mainly mating, this takes 14 hours!) and a jumping tuna, it was time to get moving again.
During the beautiful drive from Oaxaca to the sea, not only we but also the engine of Mariekes bike increased its level of sweating (and in another place than before),to a level that could not be called sweating anymore and really moved it to the category ‘leaking oil’. A closer look showed that a thread in the engine block got stripped spontaneously, 3000 km after the last time the bold was tightened. Strange, and undeserved in Aukes opinion, as he says always to be very careful when he tightens these bolds. But undeserved or not, it has to be fixed, so that’s why we came to Huatulco today. Unfortunately a place where they have never heard of helicoils before (the best tool to solve this problem), but where today all taxis drive around decorated with flowers, and the local priest blesses all taxis and garbage collection trucks.
Maybe we should take the bikes there……
***
We zijn in de tropen! En aan zee, en dat is erg fijn want de temperaturen zijn nu echt, hoe verrassend, tropisch!
De overgang duurde maar ongeveer een uur, en vond plaats tijdens de rit van Oaxaca naar Mazunte (een dorp aan zee), een van de meest spectaculaire en mooiste ritten die we ooit hebben gereden! Oaxaca ligt op 1600 meter hoogte, maar om op zeeniveau te komen ga je eerst omhoog naar 2800 meter over een aantal bergruggen heen. En vervolgens daal je binnen 50 kilometer af naar zeeniveau! Per meter die je daalt, stijgen de temperatuur en de luchtvochtigheid, wordt de begroeiing dichter en anders, stroomt er onder de bruggen daadwerkelijk water, ruik je veel sterker alle geuren onderweg (meestal bloemen en planten en aangenaam, soms afval en mest en toilet en iets minder aangenaam), wordt het steeds groener om je heen, groeien er meer en meer kokosnoten aan de bomen, hebben huizen steeds minder vaak ruiten en deuren en soms zelfs geen muren, en wordt het nog groener en warmer en vochtiger, en dan nog groener en nog warmer en nog vochtiger..... en dan is daar de oceaan!
Tijdens deze afdaling waren we bij vlagen letterlijk in de wolken, waar we dan weer af en toe flarden van bergen en dalen doorheen konden zien. Dit maakte de prachtige rit nog mooier, maar ook nog moeilijker om de ogen goed op de weg te houden, gezien de honderden bochten niet geheel onbelangrijk.... (Helaas geen foto’s van deze bergen in mist, omdat op een foto de mist het wint van de bergen)
Na Irapuato, de plaats van ons vorige verslag, zijn we inderdaad zoals gepland naar Teothuacan gegaan, een indrukwekkend tempelcomplex met piramides, tempelbergen, pleinen, woningcomplexen, muurschilderingen en heel veel souvenirverkopers met onder andere fluitjes die een brullende leeuw laten horen.
Na lang twijfelen hebben we uiteindelijk besloten om Mexico City links te laten liggen (volgens sommigen terecht, volgens anderen een groot gemis) en meteen door te rijden naar Oaxaca. De dagen dat we in een grote boog om De Grote Stad heen reden waren zeker niet de mooiste van de reis, met veel (vracht)verkeer, veel rommelige dorpen en steden op de route, en heel erg veel topes.
Klein intermezzo: Onze grote vrienden in Mexico zijn limonade (water + geperste limoen) en avocado, onze vijanden zijn de topes. Topes zijn verkeersdrempels op z’n spaans, die met zeer gulle hand over heel Mexico zijn uitgestrooid. De drempels varieren van nauwelijks merkbaar tot bijzonder gemeen, maar het gemeenste is nog wel de slechte zichtbaarheid. Een tope kun je herkennen aan gele verf op de tope en/of een waarschuwingsbord naast de weg en/of (de remlichten van) een hard remmende voorligger, maar helaas is maar in 50% van de gevallen tenminste een van bovenstaande ingredienten aanwezig. Heel goed opletten dus, en zo af en toe een bijna-lancering.....
Ook met verkeersborden wordt kwistig gestrooid, hoewel niet altijd even logisch. Zo staat er na 10 km bochten zonder letterlijk meer dan 20 meter rechtdoor, een waarschuwingsbord voor een bochtige weg. Ook worden na een wegreparatie de tijdelijke borden niet weggehaald, met als gevolg dat de maximumsnelheid volgens de borden elke 100 meter wisselt van 90 naar 40 naar 90 naar 40 enz.. Met de afstandsborden lijken het of ze eerst zijn gemaakt, en er pas daarna een geschikte plaats is gezocht om ze neer te zetten. Zo kan volgens de borden binnen 5 kilometer de afstand naar een bepaalde plaats met 50 kilometer afnemen, of juist met 20 kilometer toenemen.
Afgezien van de topes en de borden, zijn de wegen tot nu toe erg goed! Heel af en toe een mini-stukje met wat gaten, maar verder overal strak asfalt!
Einde intermezzo, terug naar de route: Verder van De Grote Stad af werd de route een prachtige slingerroute door berglandschap over lege wegen met zo hier en daar een klein dorpje. Na een paar mindere rijdagen weer een waar genot om te rijden! Bij aankomst in Oaxaca kwamen we, op het heetst van de dag, in een enorme verkeersopstopping terecht zodat we voor de olietemperatuur een voorlopig record gevestigd hebben van 130°C. Oaxaca is een vrolijke, levendige stad met een gezellige rommeligheid die we meer noordelijk niet gezien hebben, met veel markten en lekkere lokale culinaire specialiteiten (hoewel we ze niet allemaal hebben geprobeerd; zo hebben we de chapulines = gefrituurde sprinkhanen aan ons voorbij laten gaan), en altijd en overal muziek en dans; op het centrale plein telden we op een gegeven moment 4 muziekorkestjes die gelijktijdig speelden. Interessant: we hebben nu al in meerdere steden en stadjes gezien dat de gemeente zorgt voor gratis Wifi in de centrale pleinen en parken, en dat er dus meerdere mensen met de laptop op schoot in het park zitten. Handig!
In Oaxaca voltrok zich nog een kleine ramp: Marieke bleek haar paarse sokken kwijt te zijn, en dat ook nog terwijl ze net gewassen waren! Dat betekent dat haar totale sokkenvoorraad met 25% was teruggelopen, maar de mooi-weer-sokken-voorraad tot 0 gereduceerd! Voor Auke was de ramp niet zozeer het gemis van de paarse sokken, maar meer de zoektocht naar vervangende sokken. Uiteindelijk was het probleem binnen 20 minuten en voor 10 pesos = € 0,50 opgelost. Ja, het leven van reizigers kent enorme pieken en dalen ;-)
Na twee dagen Oaxaca en Monte Alban (ons tweede tempelcomplex, op een berg bij Oaxaca met mooi uitzicht over de stad) zijn we dus op weg gegaan naar de zee, en wel naar Mazunte. Mazunte is een mini-dorp met 700 inwoners, 1 verharde weg en 3 modderpaden, naar het lijkt 100 hotels - restaurants - bars, 2 winkeltjes, 500 strandstoelen, de zee met enorme brekende golven (die zwemmen voor volwassenen leuk maakt en voor kinderen onmogelijk, die worden onherroepelijk in de branding omvergeblazen en op het strand geworpen), en verder helemaal niets!! Ondanks dat, of misschien juist wel dankzij dat, is er een opvallend groot aantal buitenlanders dat hier onbedoeld is blijven plakken, aan een vrouw, aan de marihuana, of aan het ongecompliceerde leven. Na twee dagen relaxen in hangmat, zee, strandstoelen en als afwisseling een boottochtje met dolfijnen, schildpadden (vooral parend, duurt 14 uur!) en een springende tonijn, vonden wij het echter wel weer tijd om te bewegen.
Tijdens de prachtige rit van Oaxaca naar de zee zijn niet alleen wij, maar helaas ook Marieke’s motorblok nog wat harder gaan zweten (en op een andere plaats), zodanig dat het nu toch echt in de categorie ‘olielekkage’ valt. Bij inspectie blijkt een schroefdraad in Marieke’s motorblok spontaan lam te zijn geworden, 3000 km nadat hij voor het laatst is aangedraaid. Vreemd, en ook een volledig onterecht mankement volgens Auke, omdat hij altijd erg voorzichtig de bouten aandraait. Onterecht of niet, het moet gerepareerd, en daarom zijn we vandaag neergestreken in Huatulco, een plaats waar men helaas nog nooit van helicoils gehoord heeft (de beste oplossing voor ons lekkageprobleem), maar waar vandaag alle taxi’s met bloemen versierd rondrijden, en de lokale pastoor na een speciale kerkdienst alle taxi’s en afvalwagens zegent.
Misschien moeten we daar maar even langs met de motor.....
