Gringo – Latin American nickname for a North American. Originally with a negative meaning, by now more or less neutral; supposed origin is ‘green coat go home’ or ‘green go’, referring to the green coats of the first North American soldiers who entered Latin America.
Gringo trail – the standard route of the majority of tourists visiting Latin America
After a week in Lima the shock absorber was fixed and we could get moving again. But only after determining that in comparison to the other motorcycles in the garage of our hotel, our bikes are pretty modest (compared to a fully loaded Russian Ural with sidecar) and almost new (compared to a 1943 Harley).
From Lima we drove together with Jan Gerben on the Harley to Nazca to see the famous Nazca lines. These are a thousand year old drawings (of lines, of geometric figures but also of animals) on a huge area in the desert, which are still there due to the weather conditions. The lines are up to some kilometres in length, and the drawings of for instance a monkey, a spider and a humming bird, are up to 200 meters in size. We couldn’t just pass the watchtower along the road without having a look, but for a real good view we got into a small airplane to circle in half an hour over the drawings. We were warned for guarantees airsickness due to the tight manoeuvring, but with a pill I managed to stay just healthy enough. The view on the drawings but also on the whole area, valleys, villages, was just beautiful. There are many opinions on the purpose of the lines, varying from calendar lines to a landing area for extraterrestrials.
Gringo trail – the standard route of the majority of tourists visiting Latin America
After a week in Lima the shock absorber was fixed and we could get moving again. But only after determining that in comparison to the other motorcycles in the garage of our hotel, our bikes are pretty modest (compared to a fully loaded Russian Ural with sidecar) and almost new (compared to a 1943 Harley).
From Lima we drove together with Jan Gerben on the Harley to Nazca to see the famous Nazca lines. These are a thousand year old drawings (of lines, of geometric figures but also of animals) on a huge area in the desert, which are still there due to the weather conditions. The lines are up to some kilometres in length, and the drawings of for instance a monkey, a spider and a humming bird, are up to 200 meters in size. We couldn’t just pass the watchtower along the road without having a look, but for a real good view we got into a small airplane to circle in half an hour over the drawings. We were warned for guarantees airsickness due to the tight manoeuvring, but with a pill I managed to stay just healthy enough. The view on the drawings but also on the whole area, valleys, villages, was just beautiful. There are many opinions on the purpose of the lines, varying from calendar lines to a landing area for extraterrestrials.
From Nazca we left the coast for Cusco, the alleged Gringo capital of South America and starting point for a trip to Machu Picchu.
The route from Nazca to Cusco means crossing some mountain ranges, highlands and river valleys and is indescribable beautiful. The fun was spoiled every now and then by rain, hail and cold, but overall it was just great.
In Abancay, halfway between Nazca and Cusco we got in touch with the locals by running into a general strike Peruvian style. This general village strike, which at that moment lasted for 6 days, meant that not only garbage was not collected, but also that all shops and restaurants were closed (or at least seemed to be closed; just knock on the door and you can eat / buy cigarettes / use internet anyway) and most of all that the whole road through the village was blocked by stones, trees, glass, nails and people telling us we couldn’t pass. Reason for the strike was the demand to the regional president to step down, who according to the locals didn’t split the money for the region fairly between the different communities. At the fist roadblock, on Sunday evening when entering the village, we were allowed to pass without too much difficulty, and without understanding what was going on. But the next morning the atmosphere was a more tense with demonstrations and a lot of shouting (urgente, urgente, nuevo presidente!). So what to do? We were told that at night the roadblocks were suspended, so that buses could continue their way on the winding roads in the dark without problems, but for us driving at night is not really an option, mainly because of these buses. The other alternative was a return / detour of 1500 km, highly undesirable. Third option was just to chance it, which we did. A bit tense we started out. At the first roadblock, after 100 m, people were very fanatic and firm that we could not pass, but this changed quickly into the promise that we could leave after 2 hours. Then, a couple of ladies argued that we could pass because, as gringos, we had nothing to do with the local president. We got a short explanation of the reasons for the strike (yes of course, we could not agree more ….) and could continue our way. We were even informed of a detour to avoid the largest roadblocks. We did have to move some rocks for the lowslung Harley, which was not appreciated, even when we neatly put them back afterwards. Thus we slowly proceeded and at the last and largest roadblock the tree was moved just enough to let us pass, accompanied by large smiles from the locals. After 1,5 hour we reached the point where buses and cars were waiting till nightfall to continue their way, and having thoroughly inspected our tires for nails and other sharpies we decided that we had made it. The next twenty kilometres we still had to watch out for some amateurish and incomplete roadblocks while laughing at the road signs ‘beware of falling stones’ and ‘do not leave stones on the pavement’.
The rest of the way to Cusco and Machu Picchu was without problems, and indeed, Machu Picchu is worth a visit! We were afraid of a disappointment, MP being South America’s major tourist trap (‘indeed, just like on the pictures .. .‘), but the dramatic location makes it very special. See pictures, but then much nicer:
Machu Picchu at 6.30 a.m.
To Machu Picchu we did not take the train from Cusco (the usual route) but rode a day through the ‘Sacred Valley’ to Santa Teresa, a village behind Machu Picchu, some 22 kilometres away. From there a taxi to train station Hydroelectrica and by train to Aguas Calientes, the modern village 400 m below MP, where the trains from Cusco arrive. From there by bus or walking the last 6 kilometres (or better, the last 400 meters up).
Santa Teresa is a small village with little tourists, but with a lot of hotels and restaurants. This made us fear for the freshness of the food and the well-being of our intestines. However, all restaurants have a ‘zero stock’ policy: after our order someone ran from the restaurant to the shops to return a little later with the necessary ingredients. This made logistic Marieke's heart beat faster, though the policy was pursued into the extreme: Our Harley – travel companion went to the washroom, upon which the kitchen helper sprinted to the shop to get a roll of toilet paper.
Apart from this, Santa Teresa has new and beautiful hot springs in which we washed off the fatigue of visiting Machu Picchu.
When leaving Santa Teresa, we were forced to drive the first 20 kilometers of dirtroad behind a shovel which cleared the road from 6 landslides. These were caused by the huge rainfall during the previous night. Again roadblocks, but this time cause by nature....
From Santa Teresa we continued to the Lake of Titicaca, at 3800 m altitude the highest navigable lake in the world, and the next stop on the Gringo trail.
We visited the Uros, a people that lives at floating islands made of reeds.
Without doubt for us the most touristy attraction of the whole trip, but nevertheless nice and interesting.
Less touristy but also nice was a visit to the ship ‘Yavari’ from 1862, built as a kit in England, in 2766 parts of maximum 400 pounds (the maximum mule-load), shipped to the Chilean coast and transported with mules over the Andes to the lake. After 6 years the ship was launched. All this for the democratic price of ₤ 5500. Originally the Yavari was steam-powered, and her boiler fired with llama droppings. As the llama’s held back on production (we guess) the Peruvian navy was forced to convert to a diesel engine at the beginning of the 20th century.
Today we entered Bolivia on a day that could be called ‘f*ck-Auke-day’. In Puno he was attacked twice by the same taxi despite his handsignals that indicated non-appreciation of the taxi’s behaviour. Somewhere along the road schoolchildren had put a ‘rope’ made of cassette tape over the road (yes, they still exist here). Auke pedagogically correct solved the issue by shouldering one of the culprits and delivering him to his schoolteacher. Finally, after a quick and free border crossing the police asked Auke for money for registration of the bikes. Because Auke insisted on a receipt the request was retracted.
In the meantime we are already a couple of days at an altitude of around 4000 m. Luckily we have no problems with altitude sickness, maybe through copious consumption of ‘mate de coca’, tea made from coca leaves. The only member of the party that does have some issues with the altitude is Marieke’s bike, but treatment by doctor Auke every 2000 m makes her purr along nicely (and cheap! Now 650 km on one full tank!) over the Altiplano.
Despite the altitude, the only instances that we are cold is when it rains and we were too late with the waterproofs. However, hotel beds here are equipped, as standard, with 5 blankets. Although we look forward to camping again, we postpone this till our summer sleeping bags become adequate again…..
****
Gringo - Latijns-amerikaanse benaming voor een Noord-amerikaan, oorspronkelijk een scheldwoord, inmiddels een min of meer neutrale benaming; naar verluid afkomstig van ‘green coat go home’ of ‘green go’, naar de groene uniformen die de soldaten droegen die vanuit de Verenigde Staten naar Latijns-Amerika kwamen
Gringo trail - De standaard route die de meeste toeristen in Zuid-Amerika afleggen
Na een weekje Lima, wat beslist geen straf was, was de schokbreker gefixed en konden we weer op weg. Dit na te hebben geconstateerd dat vergeleken met de motoren van de andere motorreizigers in ons hotel, onze 20 en 24 jaar oude motoren eigenlijk heel normaal zijn (naast een afgeladen Russische Ural met zijspan) en zo goed als nieuw (naast een Harley uit 1943).
Vanuit Lima zijn we met Jan Gerben op bovengenoemde Harley naar Nazca gereden, waar de wereldberoemde Nazcalijnen zijn. Dit zijn duizend jaar oude tekeningen (lijnen, geometrische figuren en afbeeldingen van dieren) op een enorme vlakte in de woestijn, die doordat het nooit regent nog grotendeels intact zijn. De lijnen zijn tot wel kilometers lang en de tekeningen van bijvoorbeeld een aap, een spin en een kolibrie zijn tot 200 meter groot. De uitkijktoren langs de route konden we niet overslaan, maar voor het echte zicht zijn we in een klein vliegtuigje gestapt en in een half uur met de meest onmogelijke bochten en manouvres over de tekeningen heengevlogen. Prachtig om te zien, niet alleen de tekeningen maar ook de uitzichten over de vlakte, bergen en valleien. We waren gewaarschuwd voor een vlucht met kotsgarantie, maar een reistabletje bleek voldoende om het droog te houden. Over de functie van de lijnen zijn de meningen trouwens verdeeld van kalenderlijnen tot buitenaardse landingsbanen.
Vanuit Nazca hebben we voorlopig de kust verlaten richting Cusco, de Gringo-hoofdstad van Zuid Amerika en de uitvalsbasis voor een bezoek aan Machu Picchu.
De route erheen betekent het kruisen van een aantal bergketens, een onbeschrijflijk prachtige route over passen, hoogvlaktes op 4500 meter (met lamas, alpacas en vicuñas, allemaal leden van dezelfde familie van kameelachtigen), door rivierdalen, werkelijk schitterend. Beetje jammer van de regen, hagel en kou die af en toe de pret wat drukten, maar toch echt genieten.
In Abancay, halverwege Nazca en Cusco, hebben we nog wat ‘couleur locale’ meegekregen in de vorm van de Peruaanse variant van een staking. De staking van het dorp, die op dat moment al 6 dagen duurde, betekent niet alleen dat bijvoorbeeld het vuilnis niet wordt opgehaald, maar ook dat alle restaurants en winkels dicht zijn (of in ieder geval dicht lijken; even op de dichte deur kloppen en je kunt gewoon eten/sigaretten kopen/internetten) en vooral dat de doorgaande weg afgesloten is door middel van stenen, bomen, glas, spijkers en mensen die vertellen dat je niet verder mag. Inzet van de staking was het aftreden van de regionale president, die volgens de lokale bevolking het geld niet eerlijk verdeelt over de verschillende gemeentes. Bij de eerste blokkade, op zondagavond bij het binnenrijden van het dorp, werden we zonder al te veel problemen doorgelaten (en zonder te weten wat er aan de hand was), maar de volgende ochtend was de sfeer wat grimmiger met demonstraties en een hoop geschreeuw (urgente, urgente, nuevo presidente!). Wat nu te doen? Naar men zei worden de blokkades ’s nachts opgeheven, voor de bussen geen probleem om in het donker over de slingerweggetjes te scheuren, maar voor ons niet echt een optie, juist vanwege die scheurende bussen. Ander alternatief was een terug/omweg van zo’n 1500 km, ook niet echt aantrekkelijk. De derde optie was om het er maar op te wagen, en voorzichtig aan op pad te gaan en maar te zien hoe ver we zouden komen. En aldus geschiedde, en toch wel wat gespannen stapten we op de motoren. Bij de eerste blokkade na honderd meter was men in eerste instantie erg fanatiek en zeer resoluut in dat we er niet door mochten, maar dat veranderde al snel in de belofte dat we na twee uur wachten door zouden mogen. Toen vervolgens een aantal lokale vrouwen betoogden dat we gewoon doormochten omdat we als buitenlanders toch niets met die lokale president te schaften hebben, werd besloten dat we na een kleine uiteenzetting over het hoe en waarom van de staking (‘ja natuurlijk, helemaal mee eens’) bij deze én de volgende blokkade mochten doorrijden, en werd ons zelfs een sluiproute gewezen om de ergste steenmassa’s te vermijden. Dat we hierbij even een stenenrijtje opzij legden om de laaghangende Harley door te laten werd ons door een grijsaard niet in dank afgenomen, ondanks dat we de stenen na passeren weer netjes teruglegden..... Zo baanden we ons langzaamaan een weg door het dorp, en bij de laatste (en grootste) blokkade werd zonder discussie lachend de boomstam een stukje aan de kant getrokken om ons door te laten. Na in totaal anderhalf uur passeerden we een paar kilometer buiten het dorp het punt waar alle bussen, auto’s en vrachtwagens stonden te wachten tot het nacht wordt, en konden we na een grondige bandeninspectie op glas, spijkers en andere ongerechtigheden concluderen dat we het er zonder kleerscheuren vanaf hadden gebracht. De volgende 20 kilometer moesten we nog wel regelmatig uitwijken voor halfslachtige en onbemande wegversperringen van stenen en takken, wat de diverse borden ‘pas op voor vallende stenen’ en ‘laat geen stenen op de weg liggen’ wat lachwekkend maakte.
De rest van de route naar Cusco en Machu Picchu verliep zonder problemen, en Machu Picchu is werkelijk prachtig! We waren vanwege de hooggespannen verwachtingen een beetje bang voor een kleine teleurstelling (‘inderdaad, net als op het plaatje’), maar de fantastische ligging maakt het in werkelijkheid nog vele malen mooier dan op welke foto dan ook. OK, hierbij toch een poging, maar dan is het dus in het echt nog veeeeel mooier:
Machu Picchu om half 7 's morgens
We hebben naar Machu Picchu niet de trein genomen vanuit Cusco (de meest gebruikelijke route), maar zijn op de motor in een dag door de ‘Heilige vallei’ naar Santa Teresa gereden, een klein dorpje aan de ‘achterkant’ van Macu Picchu, in totaal 22 km ervandaan. Vanaf daar met de taxi 6 km naar Hydroelectrica, dan met de trein 10 kilometer naar Aguas Calientes (waar ook de treinen uit Cusco aankomen), en vanaf daar de volgende ochtend met de bus of lopend de laatste 6 kilometer (of eigenlijk meer de laatste 400 meter omhoog).
Zoals gezegd is Santa Teresa een klein dorpje en weinig toeristen, maar wel met overdadig veel horeca. Dit deed ons het ergste vrezen voor de versheid van het eten in restaurants en dus voor onze ingewanden, maar de restaurants bleken allemaal een ‘geen voorraad’ strategie te hanteren: telkens nadat we ons eten en drinken besteld hadden, holde er iemand de straat op om een minuut of 5 later met diverse ingredienten (avocado, ananas, eieren, bier, koffie) in de keuken te verdwijnen. Dit deed mijn logistieke hart toch wat sneller kloppen, hoewel deze strategie naar mijn idee iets te ver werd doorgevoerd: toen onze Harleyreisgenoot op een gegeven moment naar het toilet ging, zagen we 2 minuten later de keukenhulp met een rol wcpapier langsrennen. Overigens heeft Santa Teresa ook prachtig aangelegde warmwaterbaden, waar we na terugkeer (wederom met bus, trein en taxi) heerlijk geluierd hebben.
Bij vertrek uit Santa Teresa reden we de eerste 20 kilometer over een dirtroad noodgedwongen achter een shovel aan, die op dit stukje maar liefs 6 landverschuivingen van het pad duwde. Veroorzaakt door hevige regenval gedurende de nacht. Weer wegblokkades dus, maar nu geheel natuurlijk......
Na Machu Picchu zijn we doorgereden naar Lago Titicaca, op 3800 meter het hoogste bevaarbare meer ter wereld,en de volgende stop op de Gringo-trail.
Hier hebben we een bezoek gebracht aan de Uros, een volk dat woont op drijvende eilanden van riet.
Voor ons ongetwijfeld de meest toeristische attractie van de hele reis, maar desondanks leuk en interessant.
Minder toeristisch maar ook erg leuk was het bezoek aan het 40 meter lange motorschip ‘Yavari’ uit 1862, destijds gebouwd in Engeland, in 2766 delen van maximaal 400 pond (maximaal gewicht voor een muildier) verscheept naar de Chileense kust, met 2000 muildieren in 6 jaar tijd over de Andes naar het Titicaca-meer gebracht en daar in elkaar gezet. En dat allemaal voor slechts ₤ 5500. Oorspronkelijk een stoomboot gestookt op lamapoep, maar bij gebrek aan ‘input’ begin 20ste eeuw omgebouwd tot (diesel)motorschip.
Vandaag zijn we Bolivia ingereden in een dag die we wel ‘f*ck-Auke-dag’ kunnen noemen: In Puno tot 2 keer toe door dezelfde taxi bijna van zijn sokken gereden ondanks visuele feedback van Auke dat dit niet gewaardeerd werd, en ergens onderweg hadden wat kinderen tijdens de schoolpauze een touw van cassetteband op ooghoogte over de weg gespannen (ja, cassettebandjes bestaan hier nog, maar worden hier blijkbaar inmiddels ook meer voor andere doeleinden gebruikt), door Auke pedagogisch verantwoord opgelost door een van de boosdoeners over de schouder te nemen en bij zijn schooljuf af te leveren. En tot slot, op de grens na de gratis en snelle immigratie en douane, vroeg de politie aan Auke geld voor het registeren van de motoren, maar toen Auke aandrong op een recu ging dit feest niet door.
Inmiddels verblijven we dus al een aantal dagen op bijna 4000 meter hoogte. Van hoogteziekte hebben we, mede dankzij de ‘mate de coca’ = thee van cocabladeren, gelukkig weinig last. De enige die er af en toe wat last van heeft is mijn motor, maar met elke 2000 hoogtemeter een consult van dokter Auke pruttelt ook deze tevreden (en lekker zuinig, ik kan nu zelfs 650 kilometer op een tank!) over de prachtige hoogvlaktes.
We hebben het ondanks de hoogte eigenlijk alleen maar koud als we weer eens natgeregend zijn, maar slapen inmiddels wel onder een deken of 5. Dus hoewel we na maanden slapen in hotels van wisselende kwaliteit uitzien naar weer eens kamperen, stellen we dit met onze zomerslaapzakken nog even een paar weken uit .....
Zoals gezegd is Santa Teresa een klein dorpje en weinig toeristen, maar wel met overdadig veel horeca. Dit deed ons het ergste vrezen voor de versheid van het eten in restaurants en dus voor onze ingewanden, maar de restaurants bleken allemaal een ‘geen voorraad’ strategie te hanteren: telkens nadat we ons eten en drinken besteld hadden, holde er iemand de straat op om een minuut of 5 later met diverse ingredienten (avocado, ananas, eieren, bier, koffie) in de keuken te verdwijnen. Dit deed mijn logistieke hart toch wat sneller kloppen, hoewel deze strategie naar mijn idee iets te ver werd doorgevoerd: toen onze Harleyreisgenoot op een gegeven moment naar het toilet ging, zagen we 2 minuten later de keukenhulp met een rol wcpapier langsrennen. Overigens heeft Santa Teresa ook prachtig aangelegde warmwaterbaden, waar we na terugkeer (wederom met bus, trein en taxi) heerlijk geluierd hebben.
Bij vertrek uit Santa Teresa reden we de eerste 20 kilometer over een dirtroad noodgedwongen achter een shovel aan, die op dit stukje maar liefs 6 landverschuivingen van het pad duwde. Veroorzaakt door hevige regenval gedurende de nacht. Weer wegblokkades dus, maar nu geheel natuurlijk......
Na Machu Picchu zijn we doorgereden naar Lago Titicaca, op 3800 meter het hoogste bevaarbare meer ter wereld,en de volgende stop op de Gringo-trail.
Hier hebben we een bezoek gebracht aan de Uros, een volk dat woont op drijvende eilanden van riet.
Voor ons ongetwijfeld de meest toeristische attractie van de hele reis, maar desondanks leuk en interessant.
Minder toeristisch maar ook erg leuk was het bezoek aan het 40 meter lange motorschip ‘Yavari’ uit 1862, destijds gebouwd in Engeland, in 2766 delen van maximaal 400 pond (maximaal gewicht voor een muildier) verscheept naar de Chileense kust, met 2000 muildieren in 6 jaar tijd over de Andes naar het Titicaca-meer gebracht en daar in elkaar gezet. En dat allemaal voor slechts ₤ 5500. Oorspronkelijk een stoomboot gestookt op lamapoep, maar bij gebrek aan ‘input’ begin 20ste eeuw omgebouwd tot (diesel)motorschip.
Vandaag zijn we Bolivia ingereden in een dag die we wel ‘f*ck-Auke-dag’ kunnen noemen: In Puno tot 2 keer toe door dezelfde taxi bijna van zijn sokken gereden ondanks visuele feedback van Auke dat dit niet gewaardeerd werd, en ergens onderweg hadden wat kinderen tijdens de schoolpauze een touw van cassetteband op ooghoogte over de weg gespannen (ja, cassettebandjes bestaan hier nog, maar worden hier blijkbaar inmiddels ook meer voor andere doeleinden gebruikt), door Auke pedagogisch verantwoord opgelost door een van de boosdoeners over de schouder te nemen en bij zijn schooljuf af te leveren. En tot slot, op de grens na de gratis en snelle immigratie en douane, vroeg de politie aan Auke geld voor het registeren van de motoren, maar toen Auke aandrong op een recu ging dit feest niet door.
Inmiddels verblijven we dus al een aantal dagen op bijna 4000 meter hoogte. Van hoogteziekte hebben we, mede dankzij de ‘mate de coca’ = thee van cocabladeren, gelukkig weinig last. De enige die er af en toe wat last van heeft is mijn motor, maar met elke 2000 hoogtemeter een consult van dokter Auke pruttelt ook deze tevreden (en lekker zuinig, ik kan nu zelfs 650 kilometer op een tank!) over de prachtige hoogvlaktes.
We hebben het ondanks de hoogte eigenlijk alleen maar koud als we weer eens natgeregend zijn, maar slapen inmiddels wel onder een deken of 5. Dus hoewel we na maanden slapen in hotels van wisselende kwaliteit uitzien naar weer eens kamperen, stellen we dit met onze zomerslaapzakken nog even een paar weken uit .....
