Buenos Aires? Bueno Ciudad!

In total we spend almost three weeks in Buenos Aires: 10 days before our little loop, and a little over a week now. And we could spend so much more time here, so much to see, so much to do!

For instance watch the Mothers of the Plaza de Mayo walk their rounds around the monument as they already do for thirty years, although by now they have separated in two groups, the head scarf is standardized, only a few of them still carry a picture of a disappeared person


instead they carry politically inspired banners


Or we enjoy the tango which is danced in the many ‘milonga’s’ (dance halls) or just in the street


For those who want to try themselves, here you go:


Or enjoy the modern dance which is performed in parks


Or go to San Telmo market where antiques are sold, including the typical soda bottles


Or have a beer or two in la Boca, known for the Boca Juniors and the coloured houses


Or visit the impressive cemetery Recoleta


with indeed, the inEVITAble


and being amazed at how the biggest political party still lives on this same Evita, who died already 60 years ago


Or just enjoy the metro ride, especially in the oldest line


and the beautiful buildings


But best of all are the people with whom we spend our time here, as there are Kathleen, whom after Belize and Guatemala we now meet for the third time; Jan Gerben who made it with his Harley to Buenos Aires and whom we catch just before he leaves again; Vanessa with whom we went scuba diving in Belize and who tells us a lot about Argentine politics; Marcos, the doctor-son to whom we return the goods he lent us earlier to fix my knee; Fernando the physiotherapist who gets me up and running (well, walking at least) in no time; and Jorge and Carmen, the parents of our friends Fernanda and Hector in whose apartment we stay although they themselves are in Russia. In their place Jorge and Carmen give us a warm welcome and prepare us twice a real asado on ‘our’ own balcony.


But after 10 months, 46.184 km, 30 border crossings, 7.961 pictures (sorry Auke for all the waiting), 0 (!) flat tires and many, many litres of oil, but most of all after a great trip, tomorrow it’s time to go home (for those interested in the details: the AZ108 will bring us to Schiphol on 18 march at 11.35).
Back home, back to family and friends, back to work. And we look forward to that, and to what, and where, the future will bring us!

****

In totaal brengen we bijna 3 weken door in Buenos Aires. 10 dagen voor ons rondje, en nu ruim een week.En we zijn nog lang niet uitgekeken op de stad! Zoveel te zien, zoveel te doen.

Bijvoorbeeld naar de dwaze moeders op het plein die al dertig jaar lang hun rondjes lopen, hoewel ze dat inmiddels gesplitst in twee groepen doen, de hoofddoek gestandardiseerd is, weinigen meer een foto van een verdwenen persoon dragen


maar nu achter een politiek getint spandoek lopen.


Of genieten van de tango die in de vele milonga’s (danszaal) of gewoon op straat worden gedanst


Mocht je het zelf willen proberen, hier is de instructie


Of van moderne dans die in een park wordt uitgevoerd


Of rondstruinen op de markt in San Telmo met alle brocante en de onvermijdelijke spuitwaterflessen


Of een bietje of twee drinken in La Boca, bekend vanwege de Boca Juniors en de gekleurde huizen


Of naar begraafplaats Recoleta


met de onvermijdelijke Evita


Of ons verbazen over hoe de grootste partij nog steeds teert op diezelfde Evita, al bijna 60 jaar geleden overleden


Of gewoon een metroritje, vooral de oudste lijn is mooi


en genieten van de mooie gebouwen


Maar het leukste is toch wel de mensen met wie we de tijd hier doorbrengen, zoals Kathleen, die we na Belize en Guatemala nu voor de derde keer deze reis tegenkomen; Jan Gerben die met de oude Harley Buenos Aires heeft gehaald en die we nog net voor zijn vertrek kunnen treffen; Vanessa met wie we in Belize hebben gedoken en die ons veel vertelt over de Argentijnse politiek; Marcos de arts-zoon die we hier de voor de knie geleende spullen kunnen terugbezorgen; Fernando de fysiotherapeut die me in korte tijd weer op de been brengt; en Jorge en Carmen, de ouders van onze vrienden Fernanda en Hector in wiens appartement we verblijven maar die momenteel zelf in Rusland zijn. Jorge en Carmen verwelkomen ons met open armen en laten ons meerdere malen met hen genieten van een echte ‘asado’ op 'ons' eigen balkon.


En nu is het, na ruim 10 maanden, 46.184 kilometer, 30 grensovergangen, 7.961 foto’s (sorry Auke), 0 (!) lekke banden maar wel 2 lekke schokbrekers en vele liters olie, mooi geweest. Sterker nog, het is fantastisch geweest. Maar inmiddels zien we toch wel uit naar het weerzien met ons eigen huis en met familie en vrienden, wat begint als we overmorgen op Schiphol zijn (voor de geinteresseerden: onze AZ108 landt op 18 maart om 11.35), en naar wat, en waar, de toekomst ons daarna brengen gaat.

The little loop

Finally we manage to get away from Buenos Aires, and leave for our little trip to the Iguazu Falls, the South of Brazil and Uruguay, and then back to Buenos Aires.

Our first stop is Tomas, whom we met on the border between El Salvador and Honduras and spontaneously invited us to visit when close. He lives with wife Mirian and children in Montecarlo, 120 km South of Iguazu. The first part of the road passes through a huge river delta, normally quite wet but at the time we passed the water even reached the side of the road, and cattle stands up to it’s neck in water.


Further upstream the river has also swollen beyond its normal banks. Thus, no nice promenades or campsites along the river. We resort to hotels to sleep.

This area also has the doubtful reputation of possessing a large number of police checkpoints with corrupt police. By definition, motorcyclists are stopped with lame stories about fire extinguishers, too wide luggage, speeding, all of course involving a fine. We pass about 20 checkpoints and are stopped 3 times. The first just wanted to check our papers and informed us, unsolicited, that he was not corrupt. The second was more serious, involving 860 pesos each for speeding (abt 350 euro, payable on the spot, otherwise confiscation of the bikes). We were of course willing to pay when proper proof of the offence and the law specifying the fine would be shown to us. Our policeman went into his office to return 2 minutes later to tell us that that we should go and talk to his inspector. Pending that conversation the bikes were impounded preventatively, meaning that we had to park them closer to the office.
Marieke entered the office which turned out not to contain the dreaded inspector but just 5 policemen having lunch while watching a porn movie. Marieke entering caused a bit of a panic …
Outside our policeman asked again whether we would pay up, and we requested again proof and a peep in the law. He then decided that we could go without further problems, and returns to us the copies of our documents (lesson learned: only hand over copies of documents, if originals are requested just tell them that your embassy advises not to hand them over, corruption you know …) Our friendly policeman however did warn us for the speed checks in the next 30 km. All in all half an hour, but it was time for a break anyway. The third time we were stopped they even had real cameras in a van, which we passed behind a truck creeping along at 40 km/h. The policemen informed us that we were speeding and Auke explains him that in 1 day we have been stopped for that already ten times and that all policemen want is money … he does not even wait for the whole story and waves us on. A lazy day for him apparently.

Because of the rain we are not stopped anymore the rest of this stretch (there’s limits to what a policeman will endure to increase his income), but it does mean that our friend Tomas has to help us push the bikes up the slippery path of red mud leading to his house. The rain just continues next day but we have a very good time visiting his farm, an area of tens of hectares of pine forest and tropical rainforest that he prepares bit for bit for cattle. A chat with his neighbour ‘Condorcito’ (little Condor, see nose) is part of the excursion.


The next day we say goodbye to Tomas and Mirian, and ride, with nice weather, the last part of the road through the hilly province Missiones to Iguazu.
Missiones is not only known for the Mission posts


but also to growing Yerba Maté, ingredient of the national addiction of the Argentines (and Brazilians, and Uruguayans, as we find out later): drinking maté. Everywhere and always we see Argentines pull from a metal straw from a round wooden cup. In the other hand they have a thermos with hot water. In the special cup (the maté) the yerba maté is soaked in hot water and then drunk through the metal straw that has a filter on its end. From the thermos hot water is added. Tastes a bit like strong tea but is said to contains vitamins and essential minerals.



The falls (those in Iguazu) are fantastic: large, a lot of it, and wet.




The weather is very nice, so no problem that at some of the viewing points the spray soaks you through, it is actually refreshing.


The next day the rain starts again in full force so we pack everything wet and covered in red mud and head for drier places. After the border with Brazil and a halfday we indeed have a bit of sun and a beautiful landscape: hills, forest, some pastures and some farms. All this on small, quiet back roads.


Two days later we reach our next destination: Hanno and Sandra in Rio do Sul. We met them in Chile, on the Carretera Austral, when we drank a coffee with them in the pouring rain.
The weather now is a lot better so we can clean and dry out our stuff. Also we visit the German village Pomerode where we buy some German cake in the ‘Torten Paradies’ ('cake paradise'). And we spend a lot of nice time talking, eating and drinking with Hanno and Sandra. Talking in a mix of German, Portuguese, Spanish and English.

After a day we say goodbye again and ride to the coast, and then South. Part of the trip is a very spectacular descent, although the view is blocked by clouds and rain.




After a bit of a boring day on straight roads through agricultural areas (just like Holland!) we cross the border with Uruguay, and are happy to be back in Spanish speaking Latin America. Very frustrating not to be able to talk to the very friendly, but only Portuguese speaking Brazilians!
Interesting that we thought the same half a year ago when entering Mexico and not speaking Spanish, while now we are happy to return to a Spanish speaking country because we can speak the language.

Uruguay is empty, green, hilly, deserted and comfortable.


Unfortunately the roadworkers have left the area after removing the old layer of tarmac and not having put on a new layer. So, the Route National 7, supposedly one of the main roads in the country, is a bumpy experience. And literally on the last kilometre dirt road Marieke’s shock absorber gives up and looses it’s oil. So, Marieke will ride the last 500 kilometres again on a rodeo bull, watching out for ‘sleeping policemen’, which are being used enthusiastically in Uruguay.

Montevideo has 1,5 million inhabitants but is nevertheless, just like the rest of the country, quiet, very quiet.
The centre is nice and small


and we see all the highlights in a few hours, and eat very nice meat in too large quantities.


Next day we move on the Colonia de Sacramento, a nice partly Portuguese, partly Spanish town, and again a UNESCO world heritage site.


Buenos Aires lies on the other side of the Rio de la Plata, so we take a ferry to get there, and have a beautiful las view of Colonia.


And that’s where we are now, Buenos Aires. We will stay one more week to ship the bikes and look around in the city, and then this trip has really come to an end.

****

Uiteindelijk weten we ons los te weken uit Buenos Aires, en gaan we op pad voor ons kleine rondje naar de watervallen van Iguazu, het zuiden van Brazilie en Uruguay, om vervolgens weer terug te keren naar Buenos Aires.

Ons eerste reisdoel is Tomas, die we op de grens van El Salvador en Honduras hebben ontmoet. Tomas woont met vrouw Mirian en kinderen in Montecarlo, 120 km ten zuiden van Iguazu. Het eerste deel van de route gaat door een rivierdelta-gebied dat normaal gesproken al vrij moerassig is, maar waar door de enorme regenval stroomopwaarts het water nu gewoon tot aan de weg komt, en de koeien tot hun nek in het water staan.

Ook verder stroomopwaarts blijkt de rivier over de gehele lengte buiten zijn oevers te zijn getreden. Hierdoor zijn niet alleen de promenades met bankjes langs de oever in hun geheel onder water verdwenen, maar ook alle campings, normaal zo mooi aan de rivier gelegen. Gezien het feit dat er ook nu nog vrij veel regen valt is een hotel sowieso geen slecht plan...

Dit gebied is ook als enige gebied van heel Argentinie berucht bij motorreizigers vanwege de vele controleposten met bijzonder corrupte politiemannen. Het verhaal gaat dat motorrijders per definitie worden aangehouden, en dat met een onzinverhaal over te snel rijden, geen brandblusser, te breed, wordt gepoogd geld los te peuteren. Bij de ongeveer 20 controles worden wij 3 keer aangehouden, waarbij bij de eerste slechts onze papieren worden gecontroleerd en in orde worden bevonden. Bij de tweede begint het serieuze werk, want we worden beschuldigd van te hard rijden en moeten 860 pesos per motor betalen, tesamen zo’n slordige 350 euro, en wel ter plekke omdat anders de motoren in beslag worden genomen. Tja, da’s prima, maar natuurlijk alleen als de agent ons eerst kan aantonen dat we inderdaad te hard reden, en dat de bijbehorende boete inderdaad 860 pesos is. Vervolgens loopt hij het kantoor binnen en weer terug, en vertelt dat ‘de motoren preventief in beslag worden genomen’ wat betekent dat we ze in plaats van langs de weg, naast het kantoor moeten parkeren, en dat we in het kantoor met de baas moeten komen praten. In het gebouw blijkt niet eens een bureau te staan, laat staan dat er een baas kantoor houdt, maar zitten slechts 5 agenten (inclusief de onze) te lunchen en onderwijl een pornofilm te kijken. Onder de mannen slaat een lichte paniek toe als wij dit tafereeltje komen verstoren. Als de agent ons vervolgens buiten nogmaals vraagt of we van plan zijn om te betalen en wij herhalen dat we dan eerst het bewijs willen zien, besluit hij dat het niets gaat worden, geeft ons de kopieen van onze papieren terug (les 1: geef nooit de originele papieren af, zeg desnoods dat je dat van je ambassade niet mag) en adviseert ons nog de volgende 30 kilometer rustig te rijden, omdat er veel snelheidscontroles zijn.... Alles bij elkaar een half uur, maar we waren toch net toe aan een kleine pauze. Bij de derde controle hebben ze zelfs echte camera’s in een pal langs de weg geparkeerde auto, die we in een lange file achter een met 40 voortsukkelende vrachtwagen passeren. Als de agent ons vervolgens vertelt dat we, hoe verrassend, te hard hebben gereden, is Auke het zat en begint de man uit te leggen ‘dat we in slechts 1 dag al 10 keer zijn aangehouden en dat ze elke keer geld willen hebben’, wacht de agent het eind van de zin niet eens af en zegt ons dat we door kunnen rijden. Bljkbaar had hij er ook geen zin in.

Doordat het de rest van de rit regent worden we niet meer aangehouden (zo graag willen de agenten blijkbaar ook weer geen geld verdienen), maar betekent het wel dat bij aankomst Tomas moet helpen duwen om de motoren het pad van glibberige rode klei naar zijn huis op te krijgen. De regen gaat ook de volgende dag gewoon door, maar desondanks hebben we een prima tijd als we onder andere zijn farm bezoeken, een terrein van tientallen hectares met naaldbos en regenwoud, wat hij stukje bij beetje geschikt maakt om koeien te houden. Een praatje met buurman ‘Condorcito’ (kleine condor, vanwege de neus) hoort ook bij het bezoek.


De volgende dag nemen we afscheid van Tomas en Mirian, en rijden we zowaar met een mooi zonnetje het laatste stuk door de mooie heuvelachtige provincie Missiones naar Iguazu. Missiones is natuurlijk het gebied van de missieposten


maar ook het gebied waar de Yerba Maté wordt verbouwd, ingredient van de nationale verslaving van de Argentijnen (en Brazilianen, en Uruguayanen, zoals later blijkt) : Maté drinken. Overal en altijd zien we Argentijnen lurken aan een metalen pijpje die uit een halfronde houten beker steekt, met in de andere hand of onder de arm een thermoskan met heet water. In de speciale beker (die ook maté heet) gaat de Yerba Maté, wat lijkt op grofgemalen theebladeren. Vervolgens giet je daar steeds heet water bij en drink je de maté door het metalen pijpje wat onderaan een filter heeft om te voorkomen dat de blaadjes meekomen. Het smaakt voor ons een beetje naar bittere sterke thee.



De watervallen vn Iguazu zijn fantastisch: indrukwekkend, veel, groot en nat.




Gelukkig is het erg mooi weer en is het dus niet erg dat je op sommige uitzichtpunten kletsnat wordt, eigenlijk is het wel een aangename verkoeling.


De volgende dag verjaagt de regen ons van de camping, zodat we alle spullen kletsnat en rood van de klei op de motoren binden en op zoek gaan naar drogere oorden. En na een halve dag rijden we inderdaad in een voorzichtig zonnetje, en genieten we van het mooie landschap in dit deel van Brazilie: heuvelachtig, veel bos, wat weilanden en hier en daar een mooie boerderij. En daar rijden wij dan over kleine slingerweggetjes doorheen. Genieten!


Na twee dagen komen we aan bij onze volgende bestemming: Hanno en Sandra in Rio do Sul. Hen zijn we in Chili op de Carretera Autral tegengekomen, en hebben we toen in de stromende regen een kopje koffie uit hun thermoskan mee gedronken. Nu bij het weerzien is het weer een stuk beter, dus kunnen we ook alle spullen schoonmaken en drogen. Ook bezoeken we het Duitse dorpje Pomerode waar we taart kopen bij het ‘Torten Paradies’. En daarnaast brengen we al pratend, etend en drinkend de nodige uren zeer aangenaam door met Hanno en Sandra in een mix van Duits, Portugees, Spaans en Engels.

Na een dag nemen we wederom afscheid en gaan we op weg naar de kust, en dan naar het zuiden. Onderdeel van de route is een bijzonder spectaculaire afdaling, waarbij helaas het uitzicht een beetje verloren gaat in de wolken en regen, maar die om te rijden daardoor niet minder spectaculair is.




Na een wat saaie dag over lange rechte wegen door landbouwgebied (het lijkt Nederland wel!) gaan we de grens over met Uruguay, en zijn we blij dat we weer terug zijn in Spaanstalig Latijns-Amerika. Want hoe frustrerend is het om niet met de bijzonder vriendelijke, maar uitsluitend Portugees sprekende Brazilianen te kunnen praten!
Wel grappig om te realiseren dat we een half jaar geleden precies hetzelfde dachten toen we Mexico binnenkwamen en nog geen woord Spaans spraken, en slechts een half jaar later blij zijn om terug te keren naar een Spaanstalig land ‘omdat we dan de mensen tenminste weer begrijpen’!

Uruguay is leeg, groen, heuvelachtig, verlaten en aangenaam.


Helaas hebben ook de wegwerkers het gebied verlaten nadat ze wel over tientallen kilometers de oude asfaltlaag (deels) hebben weggeschraapt, maar er nog geen nieuw asfalt overheen hebben gelegd. En zo is dus de Route National 7, zeg maar de A7, een hobbelig en slechts half geasfalteerde landweg. En op de letterlijk allerlaatste kilometer onverhard van deze reis is mijn schokbreker het gehobbel zat en spuit de voor de tweede keer deze reis de olie uit de demper. En dat betekent dat ik de laatste 500 kilometer wederom op een hobbelpaard rij, en goed moet opletten op de verkeerdrempels die ook hier weer rijkelijk gestooid zijn.

Montevideo is een stad met 1½ miljoen inwoners, maar is desondanks net als de rest van het land rustig, heel rustig. Het centrum is mooi en klein


en in een paar uur hebben we alle highlights gezien,en heerlijk (en veel te veel) vlees gegeten op de markt.


De volgende dag rijden we door naar Colonia de Sacramento, een prachtige deels Spaanse, deels Portugese stad en sinds tien jaar een jawel, UNESCO wereld erfgoed.


Buenos Aires ligt aan de overkant van de monding van de Rio dela Plata van Colonia, en van hieruit nemen we dan ook de boot terug naar Buenos Aires, en werpen vanaf de boot een laatste blik op Colonia.


En daar zijn we nu dus, Buenos Aires. We blijven hier een week om de motoren in te leveren en alsnog de stad te bekijken, wat er de vorige keer niet zo erg van gekomen is door de onwillige knie, en dan is de koek echt op.....