Monday, January 25, 2010

Zuid - Zuider - Zuiderst

Well, how to describe Antarctica? I’m afraid it’s just impossible, and even the pictures are not able to really show what Antarctica looks like. It is simply overwhelming. The mountains are huge; the snow meters thick; the many glaciers sky high; the amount of penguins infinite, and their droppings as well; the penguin chicks so cute; the icebergs big and small, with crazy shapes and all shades of blue; the seals numerous and large; the whales mysterious and impressive, the water during the 'polar plunge' freezing (no, we didn't expect beforehand to use our bathing suits, but we did. For a minute or 2).

The only thing which is quite moderate is strangely enough the weather, with temperatures between 0 and 5 ° C it was warmer than it was in Europe! But that is obviously due to the fact that here it is midsummer, and in Europe the middle of winter ....

A small impression in pictures:







The beautiful Lemaire channel (nicknamed Kodak canal/ Agfa alley / Fuji funnel):




The icebergs












And the animals, as there are the penguins







the seals







and the whales





In spite of the warning at the beginning of the trip that we are ‘on an expedition, not a cruise’, life on board is very comfortable for us. We don’t have to think about anything and everything is delivered in bite-size chunks: the many lectures during the trip there and back (each 2 days) fill our vast lack of knowledge of Antarctica, the food is delicious and plentiful, the ‘landings’ (8 in total) are so well organized that within half an hour, without any waiting, 100 people are safely brought to land in zodiacs.


And it better be well organized and not too hard for the passengers, as the oldest passenger on board is 96 years old ...... However, for him the walks on land are too much, as they are all through snow, over rocks and through penguin poop (the only piece of clothing provided by the organization is a pair of rubber boots. How convenient!).
The only path built is at the Chilean military base we visit, which for the occasion holds an ad-hoc souvenir shop and post office. The men seem very happy with this break, and the extra income of course.

To reach Antarctica, we cross the infamous Drake Passage, the water between Cape Horn and Antarctica. Notorious because of the very strong winds and strange currents as here the Atlantic Ocean and Pacific Ocean meet. On ships this leads to the so-called ‘Drake-shake’. But we are lucky, as wind and sea are extremely calm both times. This however does not prevent our ship, free of any form of stabilization, from rolling all day long and making quite some people look for some seasickness pills.

On our way back, at the beginning of the last night we pass 'our' Cape Horn at a distance of 40 nautical miles (74 km), and thanks to a temporarily clear sky we can even vaguely distinguish it on the horizon. We celebrate this with an appropriate sparkling bottle, which Auke had received 10 minutes earlier for the most accurate prediction of the time of viewing the first iceberg on our way down. What a perfect timing!


There it is!

And that's also a beautiful ending to a wonderful trip.

After 9 days on board of a large ship and fitting into a program, it’s time to get back to our bikes to go our own way. And that way is the Ruta 3, which will take us in 3070 kilometres in an (almost) straight line to Buenos Aires!

****

Tja, hoe ga ik Antarctica beschrijven? Ik vrees dat dat me niet gaat lukken, en dat zelfs de foto’s niet in staat zijn om echt over te brengen hoe Antarctica is.

De natuur is eenvoudigweg overweldigend. De bergen enorm; de sneeuw meters dik; de vele gletschers huizenhoog, zo niet flatgebouw-hoog; het aantal pinguins oneindig en hun uitwerpselen ook; de pinguin-jongen erg schattig; de ijsbergen groot en klein, grillig gevormd en alle tinten blauw; de zeehonden groot en talrijk; de walvissen mysterieus en indrukwekkend; het water tijdens de ‘poolduik’ ijskoud (we hadden van tevoren niet gedacht dat we onze badkleding nodig gingen hebben, maar dus toch. Zelfs al was het maar voor een minuut of twee).

Het enige wat eigenlijk heel gematigd is, is wonderlijk genoeg het weer: met temperaturen tussen de 0 en +5°C was het warmer dan in Europa! Maar dat is natuurlijk wel dankzij het feit dat het hier hoogzomer is, en in Europa hartje winter....

Een kleine impressie in beeld:







Het prachtige Lemaire kanaal (bijgenaamd Kodak kanaal / Agfa allee):




de ijsbergen












En natuurlijk de dieren, zoals daar zijn de pinguins







de zeehonden en zeeolifanten







en de walvissen





Ondanks dat we aan het begin van de reis worden gewaarschuwd dat dit ‘een expeditie is, en geen cruise’, is het leven aan boord voor ons erg comfortabel. We hoeven nergens over na te denken en alles wordt ons in hapklare brokken aangeleverd: de vele lezingen gedurende de heen- en terugreis (elk 2 dagen) vullen ons enorme gebrek aan kennis van Antarctica, het eten is heerlijk en overvloedig, de landbezoeken (zo’n 8 in totaal) zijn zo goed georganiseerd dat er binnen een half uur tijd zonder wachten 100 mensen met rubberboten veilig aan land worden gebracht.


En dat is allemaal maar goed ook, want de oudste passagier aan boord is 96 jaar oud...... Wel zijn voor hem de wandelingen aan land te zwaar, want deze gaan uitsluitend door sneeuw, over rotsen en door pinguinpoep (de enige kleding die wordt verstrekt door de organisatie is een paar rubber laarzen. Hoe praktisch!). Het enige aangelegde pad is bij de Chileense militaire basis die we bezoeken en waar de mannen voor de gelegenheid een ad-hoc souvenirwinkeltje en postkantoor hebben ingericht. Ze lijken erg blij met dit verzetje en de extra inkomsten.

Om Antarctica te bereiken moeten we de beruchte Drake passage oversteken, het water tussen Kaap Hoorn en Antarctica. Berucht omdat het hier vreselijk kan spoken als gevolg van zeer harde wind en rare stromingen doordat hier de Atlantische Oceaan en Stille Oceaan elkaar ontmoeten. En dit leidt dan op de schepen tot de zogenaamde ‘Drake-shake’. Maar we hebben geluk, zowel heen als terug zijn de wind en de zee extreem rustig. Wat ons schip, niet gehinderd door enige vorm van stabilisatie, er niet van weerhoudt vrolijk heen en weer te rollen en alsnog de nodige mensen naar de zeeziektepillen doet grijpen.

Op de terugweg passeren we aan het begin van de laatste avond ‘onze’ Kaap Hoorn op een afstand van 40 zeemijl (74 km), en dankzij een tijdelijke opklaring is deze zelfs aan de horizon vaag te onderscheiden. We vieren dit op gepaste wijze met een fles bubbels die Auke 10 minuten eerder overhandigd heeft gekregen wegens het juist voorspellen van het tijdstip van de eerste ijsberg op de heenweg. Wat een timing!!


Daar is-t-ie!!

En dat is ook meteen een mooie afsluiting van een prachtige reis.

Na 9 dagen aan boord van een groot schip en meedraaien in een programma is het ook tijd om weer met onze motoren onze eigen weg te gaan. En die weg is de ruta 3, die ons in 3070 kilometer in een (bijna) rechte lijn naar Buenos Aires gaat brengen!