The coffee farm (‘finca’) that we visited in the ‘zona cafetera’ is Finca Santa Maria, a 160-hectare farm on the hills with a beautiful view. The main crops are coffee and bananas, and furthermore there are various types of fruit trees scattered over the area. Besides these agricultural products, more and more finca’s start ‘agroturismo’ or ‘ turismo rural’ and for this they have guest rooms and other features, as our finca provides meals, a swimming pool and horseback riding.
Besides that we’ve seen how coffee is harvested, peeled, washed and dried. The dried beans are the end product of the finca, after that they go to another place to be filtered, skinned, roasted and possibly grinded and packed. Very interesting to see what this for Auke and me so important product looks like originally
and what an enormous amount of (manual) work is needed to make it into our daily fuel. This also made us decide to buy only fair trade coffee from now on. The farmers receive 4000 pesos = $2 = € 1,33 for 500 grams of end product, the rest of what we pay is added somewhere later on.
After this we went to San Agustin. To get there we had to cross a mountain range, as Colombia has three parallel mountain ranges running from north to south. So going from west to east, first you have the Pacific plain, then the western mountain range (Cordillera Occidental), the valley of the river Cauca, the central mountain range (Cordillera Central), the valley of the river Magdalena, the eastern mountain range (Cordillera Oriental), and then the Amazone and Orinoco plains.
Medellin and the ‘zona cafetera’ (and also Cali and Pasto, our destinations after San Agustin) are in the valley of the Cauca, and San Agustin in the Magdalena valley, to be exact in the end of the valley / the beginning of the river. From the finca to San Agustin was a beautiful ride with first nice curves and good tarmac through the mountains, much altitude difference (cold at 3000+ meters!), beautiful views but alos many very slow trucks, until we reached the river Magdalena. There we turned right, going upstream along the river. Especially the second part was a dry, empty and rough area, with only directly besides the river some green and some life. Beautiful!
San Agustin is mainly known for its hundreds of eastern-island-like statues an rock carvings, made in the period from 3300 BC until the Spanish invasion (1592), which are spread through the area.
Almost nothing is known about the statues and people who made them, only that the statues are grave monuments, and normally are positioned directly in front of a burial mound.
The area with the highest concentration of statues has become an (a little over-organized) archaeological site with a couple of statue groups in their original location, and other statues rearranged along a walking path though the forest, each of them with a little roof to protect them from sun and rain; other (groups of) statues are scattered around the area and you can visit them on your own by foot, horse of in a jeep tour.
We visited the site itself and two of the groups ‘in the fields’, beautiful walks through rolling hills with again these strange statues as a reward.
After San Agustin we crossed the central mountain range again in the direction of Popayan/Cali, an off-road trip of 100 km + 20 km tarmac going from1700m to 3500m altitude, and then back down to 1500m. We had heard only bad things about this road: by bus it takes 7 hours, another motor traveller wrote on his weblog about a ‘horrible road with only potholes and mud, and how he had to recover for a day from tis trip, a hostel owner / ex motor traveller told us it would take 5 hours with 3 river crossings. However, in San Agustin we were told it would take us only 3 hours, and as the alternative was a 2 to 3 days detour / backtrack, we decided to take the risk. And in spite of the terrible weather (rain from start to finish) is was very well doable, also on our new all-road tires without nobbies, we didn’t have to cross any river apart from by bridge, and we did the trip indeed in 3 hours! As it was still early, we continued the same day to Cali, where we did some sightseeing
and met again with Vincent, a Swiss guy cycling from Prudhoe Bay (Alaska) to Ushuaia (Argentina) to draw attention to cystic fibrosis, a serious lung disease. He started the trip together with a friend who has this illness, but due to the illness the friend had to give up in Mexico after 7 months of cycling. So now Vincent is on the road on his own already for months, and he expects to be cycling another 10 months before reaching Ushuaia.
From Cali we went to Pasto, and we are here for a week now. This is not how we planned it, but we are having the first serious technical issue of the trip. During the tip from Cali to here, by the way a beautiful ride,
Auke’s bike started to make more noise than usual. Nothing to stop us immediately, but it was worrying us. The next day (Friday) we had planned to go to the border with Ecuador, but since Pasto is the last place with a fair chance of a good mechanic and spare parts available until we reach Chile, we decided to look for the Yamaha-dealer in Pasto instead. They didn’t take any risk, and asked the boss, the head of workshop and the main mechanic from the main store (yes, there are even two Yamaha-places in Pasto!) to com over to help diagnosing, and so a team of 6 people were looking at the patient. It was decided that the block had to be opened, and soon it turned out that we had taken the right decision not to continue: The crankshaft bearings turned out to be worn out, so much so that even I could notice it (after all Fred is right, from now on we will only use original Yamaha parts). On Saturday the list of needed parts was made in which we decided to also change the piston now that the engine was open anyway, and on monday all these parts turned out to be available either in Pasto or in Medellin. That means that all parts arrived in Pasto yesterday (Thursday). If they had not been in Medellin, they would have to come from the US, which takes 2 to 3 weeks……Lucky us!
In the mean time on sunday we went with Max, an employee of the Yamaha-dealer, to a small coffee farm owned by his uncle. This uncle is president of a cooperation of 700 coffee farmers (as the other finca was 160 hectares, these are all ½ to 1 hectare), and they are also starting agro tourism. The cooperation has its own building and machinery to filter, peel, roast, grind and pack the dried coffee beans. The starting of the cooperation and machinery is financed with money provided by the government to stimulate switching from illegal crops to legal crops. The member pay 2000 pesos = $1 = € 0,67 per month for the membership and for use of the machinery.
After a demonstration of the machinery and looking at the nice website for agrotourism, we visited the municipal cane sugar factory. The juice is pressed from the sugarcane, and boiled to reduce the water content and subsequently ‘cast’ into bricks that harden to so-called ‘panela’. This factory can be used by every citizen of the municipality, payment is 10 or 25% of the production, depending whether you bring your own labour. However, every Sunday one of the 7 villages in the municipality comes to the factory to produce panela and further process it into delicacies that are handed out on the spot and eaten, of course. And to party. The sugarcane is provided by the mayor of the village. We did not understand the specifics of the arrangement, but it seems that it is more about the party than about commercial considerations. That day we drank sugarcane juice, cold and hot, drank sugarsyrup and ate something that is made by mixing the cooked and thick juice with peanuts, kneaded by hand till hard.
Nice, but even the small quantities made us less appreciative of the nice lunch afterwards. And, no need for sweets in the days after.
Not only our stay there, but also the trip there and back (1,5 hours) was worth it, dramatic landscapes! We also extended the variety of means of transport in this trip: the 'mototaxi', the prolific 150 cc motorcycles with driver and without additional helmet, the ‘collectivo’ = grouptaxi and nicest of all, the ‘chiva’, a truck converted to a bus but without windows and with cargo capacity for oranges, potatoes, chicken and everything else that this rich soil provides.
To fill the time we have, by now, visited 5 of the 7 museums in Pasto (2 were closed, but the other 3 we did get in) and we have backpacked in the area around Pasto. We did have to buy a backpack for this because the aluminum panniers that we have one the biked are utterly unpractical to carry around. Thus we visited the ‘Sanctuario Nuestra Senora de las Lajas', a sanctuary comparable to Lourdes and very spectacularly situated.
From there to Tuquerres to the Laguna Verde, the green lake in the crater of the volcano Azufral. According the tourist info in Pasto an easy walk of 2 hours, in practice 10 kilometers 1000 meter uphill to the top/viewpoint at 4150 meter and then the return of the same 10 k. It took us 5 hours (3 up, 2 down) and were wasted, blistered and sunburned to boot, despite the clouds around us. The Green lake itself was a good reward at the top, which we reached just in time before it disappeared in the clouds after 10 minutes.
Public transport here works fantastic and is very cheap. No problem to find the right bus, the bus finds you, so no need for complicated timetables and the like. Still, we prefer the bikes.
We now hope the Jorge, the chief mechanic, puts everything back together on Saturday, so we can roll again on Sunday. Pasto is nice, but a week suffices.
A tiring thing in this whole trip is the continuous warnings / threats of lack of safety that we hear since the South of the US. Everywhere we are being warned again that here, but mostly in the next street / city / region / country it is not safe. Unconsciously this does have a negative effect on the trip, and not only for us. However, in practice, we don’t notice anything. The information comes from different sources: locals, resident foreigners, other travellers, travel advice websites, newspapers. Unfortunately we also sometimes hear the detail stories, first hand, which makes you make things more seriously. On the other hand, the same sources also state the contrary. And in this avalanche of information we ahev to take our own decisions. On the one hand, we do not want to take unnecessary risks and, for instance, end up in a firefight between the FARC and the Colombian army. On the other hand we do not want to miss all kinds of things just because a guerrilla has been spotted 5 years ago on a particular stretch of road. An example: about the presence of FARC guerrillas on our route through Colombia. Advices vary from ‘be careful’ / ‘watch out’ (what that exactly means is not clear to us, and we suppose the the person advising also does not know) to ‘do not take the road from San Augustin to Popayan’or ‘put your bikes on a truck’ and from the police: ‘no problem’. Question is, what will happen exactly when you meet a guerrilla. The risk of kidnapping used to be high, but the same source tells us that the FARC only has 30 hostages left, 2 citizens and 28 political hostages, down from 2000 a few years ago. Other statements: ‘in the unlikely event that you meet guerrillas they probably only check your passport and make some small talk, just to make sure that you and the authorities notice that they still exist’. We also heard a story where a bus was stopped at a guerrilla roadblock and the passengers were shown a presentation about the FARC explaining that they are not so bad as is being said, after which the bus with all passengers continued the journey …. Sounds interesting, but we have not been able to find out where this happens so we could also go there.
Bottomline, the routes that are tainted by this kind of stories do not really make you being relaxed travelling them.
The firsthand disaster stories always seem to have to do with large cities, nightlife, consumption of alcohol and drugs. Since we are not very or not active in any of the above categories we have decided, apart from our famous ‘common sense’, to ignore all well-meant advices and to savour the places we come through without worrying about ourselves and our limited worldly possessions.
But there are plenty of nice stories to compensate for this somewhat negative story, like about the unlimited friendliness of the Columbian people, how proud they are of their beautiful country and how much they like that more and more foreigners come to visit their country. And then there are so many other things worth mentioning, like how you don’t have to pay toll for a motorcycle and are supposed to take the ‘bicycle lane’ to drive past the barrier. I like that! And how, due to the currency with the huge numbers, the menus look more like a financial report from a small company. And about all the old Renaults 4, 12 and 16, and Lada Niva’s, that we see here driving around, and about how our names create a lot of confusion every time again; with Auke’s name we are used to it, but in Spanish a ‘Maricon’ or a ‘Marica’ is a queer, and ‘Marieke’ sounds too similar to that. But we have no time: we have some museums to visit! Yes, we are really busy waiting……
***
Slechts twee weken verder, maar het lijkt zoveel langer!! We hebben in de tussentijd een grote koffieboerderij bezocht in de ‘zona cafetera’ (de koffieregio), de wonderlijke beelden in San Agustin bekeken, in Cali geweest, en verkennen we nu al weer bijna een week Pasto en omgeving.
De koffieboerderij (finca) in de ‘zona cafetera’ die we hebben bezocht is Finca Santa Maria, een boerderij van 160 hectare, gelegen tegen de heuvels en met een prachtig uitzicht. De hoofdgewassen zijn bananen en koffie, en daarnaast staan er diverse fruitbomen over het terrein verspreid. Naast de koffie- en bananenteelt doen steeds meer finca’s aan ‘agrotoerisme’ of ‘turismo rural’, en hebben ze een aantal gastenkamers en –voorzieningen, zoals op onze finca een zithoek, maaltijden, een zwembad en paardrijmogelijkheden.
Daarnaast hebben we gezien hoe de koffie wordt geplukt, gepeld, gewassen en gedroogd. De gedroogde bonen zijn het eindprodukt op de finca, daarna gaan ze naar de branderij elders waar ze worden gefilterd, van vlies ontdaan, gebrand en eventueel gemalen en verpakt. Erg interessant om te zien hoe deze voor Auke en mij zo belangrijke ‘brandstof’ er in oorsprong uitziet,
en hoe enorm veel (hand)werk er bij komt kijken om hier uiteindelijk drinkbare koffie van te maken. Trouwens ook besloten om voortaan alleen nog fair trade koffie te kopen. Koffieboeren ontvangen 4000 pesos = € 1,33 voor een pond gebrande koffie, de rest van wat wij betalen komt er ergens daarna bovenop.
Hierna zijn we naar San Agustin gegaan. Om daar te komen moesten we een bergketen oversteken, want in Colombia lopen drie bergketens van noord naar zuid: van west naar oost heb je eerst de vlakte van de Pacifische kust, dan achtereenvolgens de westelijke bergketen (Cordillera Occidental), het dal van de rivier Cauca, de centrale bergketen (Cordillera Central), het dal van de rivier Magdalena, de oostelijke bergketen (Cordillera Oriental), en dan de vlakte van de Amazone en Orinoco.
Medellin en de ‘zona cafetera’ (en ook Cali en Pasto, onze bestemmingen na San Agustin) liggen in het dal van de Cauca, en San Agustin in het dal van de Magdalena, en wel helemaal aan het eind van het dal / het begin van de rivier. Van de finca naar San Agustin was een mooie tocht met eerst over de bergketen lekkere bochten en goed asfalt, veel hoogteverschil (koud op 3000+ meter!), prachtige uitzichten maar ook veel zeer langzame vrachtwagens, naar de rivier de Magdalena. Daar rechtsaf, stroomopwaarts langs de rivier. Vooral de tweede helft was een dor, woest en verlaten gebied, met alleen direct langs de rivier wat groen en leven. Mooi!
San Agustin is vooral bekend vanwege de honderden ‘paaseiland-achtige’ beelden en rotsgravures, gemaakt in de periode van 3300 voor Christus tot aan de spaanse invasie (1592), die overal door de regio verspreid te vinden zijn.
Over de beelden en de mensen die ze gemaakt hebben is alweer bijna niets bekend, alleen dat de beelden grafmonumenten zijn, die dan ook meestal direct voor een soort kleine hunebed-achtige constructie staan.
Het gebiedje met de grootste concentratie is nu een (zeer aangeharkte) archeologische site met een aantal beeldengroepen op hun oorspronkelijke plek en een ‘beeldenpad’ door het bos met van elders verzamelde beelden, en allemaal met een dakje boven het hoofd om het te beschermen tegen regen en zon; een aantal andere beelden(groepen) liggen her en der verspreid in de regio en kun je zelf wandelend, te paard of per jeeptoer bezoeken.
Wij zijn naar de site zelf geweest en naar twee beeldengroepen ‘in het veld’, mooie wandelingen door prachtige heuvellandschappen met wederom van die rare beelden als beloning.
Na San Agustin zijn we wederom de centrale bergketen overgestoken richting Popayan/Cali, een off-road rit van 100 kilometer + 20 km asfalt die gaat van 1700 naar 3500 meter hoogte en dan weer naar 1500 meter. We hadden weinig goeds gehoord over deze weg: De bus doet er 7 uur over, een andere motorrijder schreef op zijn site dat het een ‘horrible’ weg was met alleen maar gaten en kuilen en dat hij na deze rit een dag moest bijkomen, een hoteleigenaar/ex-motorreiziger in Cali vertelde dat het ons ongeveer 5 uur zou kosten met 3 rivierdoorwadingen. Ter plaatse echter hoorden we dat we er met de motor 3 uur over zouden doen, en aangezien het alternatief een omweg van 2 tot 3 dagen zou zijn (dezelfde weg terug naar de zona cafetera, en dan naar het zuiden) besloten we het er maar op te wagen. En ondanks het slechte weer (regen van begin tot eind) was het goed te doen, ook op onze nieuwe banden zonder noppen, hebben we geen rivieren hoeven oversteken behalve over bruggen, en hadden we de rit er inderdaad in 3 uur op zitten! Dus zelfde dag door naar Cali, en daar een paar dagen rondgekeken
en wederom Vincent ontmoet, een Zwitserse fietser die van Prudhoe Bay (Alaska) naar Ushuaia (Argentinie) fietst om bekendheid te geven aan taaislijmziekte, een ernstige longaandoening. Hij is de trip begonnen samen met een vriend die deze ziekte heeft, maar deze vriend moest na 7 maanden in Mexico opgeven, vanwege deze ziekte. En nu fietst Vincent dus al maanden in zijn eentje, en verwacht hij nog een maand of 10 door te fietsen voordat hij in Ushuaia is.
Vanuit Cali zijn we naar Pasto gereden, en hier zijn we inmiddels al een week. Dat hadden we niet zo gepland, maar is het gevolg van onze eerste grote technische storing van deze trip.
Tijdens de rit van Cali naar Pasto, trouwens weer een prachtige rit,
begon de motor van Auke, altijd al iets lawaaiiger dan die van mij, nog iets meer herrie te maken. Geen reden om acuut te stoppen, maar toch wel zorgwekkend. De volgende dag (vrijdag) hadden we in principe de etappe Pasto – grens Ecuador gepland, maar omdat Pasto voorlopig (tot aan Chili) de laatste plaats is met een kans op goede monteurs en onderdelen redelijk in de buurt, besloten we hier op zoek te gaan naar de Yamaha-dealer. Deze namen geen enkel risico en lieten de baas, het hoofd werkplaats en de hoofdmonteur van de hoofdvestiging (jawel, 2 Yamaha-vestigingen in Pasto!) overkomen om de diagnose te stellen, en zo stonden er 6 man gebogen over de patient. In overleg werd besloten dat het blok open moest, en al snel bleek dat het goed was dat we niet verder waren gereden: de krukas-lagers bleken grondig versleten; zodanig dat zelfs ik als leek kon constateren dat ze niet meer helemaal op rolletjes liepen (ja Fred, jehebt gelijk, voortaan gebuiken we alleen originele onderdelen). Op zaterdag is de volledige lijst van benodigde onderdelen gemaakt waarbij we hebben besloten om ook de zuiger te vervangen, nu het blok toch open is, en maandag bleek dat deze gelukkig allemaal beschikbaar zijn in Pasto zelf of in Medellin. Dat betekent dat gisteren (donderdag) alle onderdelen in Pasto zijn aangekomen (was dit niet zo niet geweest, dan hadden ze uit de Verenigde Staten moeten komen, 2 tot 3 weken levertijd....).
In de tussentijd zijn we op zondag met Max, een medewerker van de Yamaha-winkel, naar een kleine koffie-boederij geweest. Zijn oom is voorzitter van een cooperatie van 700 kleine koffieboeren (was die andere koffiefinca 160 hectare, deze zijn allemaal ½ to 1 hectare), en ze zijn bezig om met deze cooperatie ook agrotoerisme op te zetten. De cooperatie heeft een eigen gebouw met diverse machines om de gedroogde koffiebonen te filteren, het vel te verwijderen, te branden, te malen en te verpakken. Deze cooperatie en de voorzieningen zijn opgezet met door de overheid beschikbaar gesteld geld om de overstap van illegale naar legale gewassen te stimuleren. De boeren betalen 2000 pesos per maand = € 0,67 voor lidmaatschap van de cooperatie en gebruik van de machines. Nadat we de cooperatie en de (zeer professionele) website voor het agrotoerisme hebben bekeken, zijn we naar de gemeentelijke suikerrietverwerking gegaan. Hier wordt uit suikerriet het sap geperst, ingekookt en in vormen gegoten die uithardt tot zogenaamde ‘panela’. Deze voorziening kan door iedere inwoner van deze gemeente gebruikt worden, en hij betaalt hiervoor door een deel van zijn gemaakte panela af te staan (10 of 25%, afhankelijk of hij ook personeel inhuurt). Op zondag echter komen de inwoners van 1 van de 7 dorpen waaruit de gemeente bestaat naar deze plek om suikerriet te verwerken tot diverse lekkernijen die ter plekke worden gemaakt, uitgedeeld en opgegeten, en om feest te vieren. Het suikerriet is dan ‘gekocht’ door de burgemeester (het fijne snapten we hier niet van, maar het betekent in de praktijk dat het niet gaat om een opbrengst maar om het samenkomen van de mensen). Zo hebben wij die dag suikerrietsap gedronken, suikerstroop gegeten en iets gegeten wat gemaakt wordt door ingedikt sap te mengen met pinda’s en met de (ongewassen) hand te kneden tot het hard wordt.
Lekker, maar ondanks dat we maar kleine beetjes hebben geproefd, kregen we onze lunch van sancocha (soep) van banaan en kip met rijst en yucca (maniok) niet eens voor de helft op, en hadden we de dagen erna geen behoefte aan suiker of zoetigheid.
Niet alleen het bezoek zelf, maar ook de rit van 1½ uur heen en 1½ uur terug was dankzij de spectaculaire landschappen een attractie op zichzelf, en deze trip heeft ook de lijst van door ons gebruikte vervoermiddelen op de reis weer wat uitgebreid: de ‘collectivo’ = groepstaxi, de ‘mototaxi’ = achter op een 100 - 150 cc motor, met of zonder helm en de ‘chiva’ = vrachtwagen omgebouwd tot bus zonder ruiten en met plaats voor lading.
Om de tijd te vullen hebben we inmiddels 5 van de 7 musea van Pasto opgezocht (waarvan er 2 gesloten bleken, maar de andere 3 hebben we al gedaan) en zijn we een paar dagen gaan ‘backpacken’ in de omgeving van Pasto. Hiervoor moesten we wel eerst een rugzak kopen, want met een aluminium koffer reizen zonder motor is geen goed idee. En aldus zijn we op weg gegaan naar Las Lajas waar de ‘Sanctuario Nuestra Senora de las Lajas’ is, een heiligdom en bedevaartsoord vergelijkbaar met Lourdes en zeer spectaculair gelegen.
Vanaf daar naar Tuquerres voor de Laguna Verde, het groene kratermeer van vulkaan Azufral. Volgens de VVV in Pasto ‘een wandeling van 2 uur’, in de praktijk vanaf de busstop op 3000 meter in 10 zware kilometers ruim 1000 meter omhoog naar de top/het uitzichtpunt op 4150 meter, en dan diezelfde 10 kilometer terug. Wij zijn er 5 uur mee zoet geweest, en waren daarna gesloopt met blaren en verbrand op de koop toe, ondanks de wolken die ons om de oren vlogen. Het groene meer zelf was wel een erg mooie beloning voor al deze inspanning, en we waren gelukkig net op tijd boven om het te kunnen bewonderen voordat het na een minuut of 10 in de wolken verdween......
Het openbaar vervoer blijkt hier trouwens uitstekend te werken en zeer goedkoop te zijn. (maar ondanks dat wij verkiezen wij toch de motor) We hopen nu dat Jorge,de hoofdmonteur, er in slaagt het geheel uiterlijk zaterdag weer in elkaar te zetten, zodat we zondag weer op pad kunnen. Pasto is een mooi stadje, maar een week hier is wel een beetje lang....
Waar we inmiddels wel een beetje moe van worden is de constante waarschuwingen / dreigingen van onveiligheid die ons al vanaf Mexico onafgebroken achtervolgen. Overal waar we komen worden we weer gewaarschuwd dat het hier, maar meestal in de volgende straat / stad / regio / land niet veilig is. We hebben gemerkt dat al deze verhalen, of we nou willen of niet, onbewust een negatieve invloed hebben op onze reis, en dat blijkt niet alleen bij ons zo te zijn.En dat terwijl we in de pratijk helemaal niets merken van een sfeer van onveiligheid.
Deze informatie komt van verschillende bronnen: lokale bevolking, buitenlanders die hier wonen, andere reizigers, reisadviezenwebsites, kranten. Helaas horen we soms ook de bijbehorende detailverhalen, en dan nu eens niet uit de derde hand maar uit de eerste, en dat maakt dat je ze toch iets serieuzer neemt. Daarentegen zijn er ook (diezelfde) bronnen die precies het tegenovergestelde beweren. En hierbinnen moeten wij dan onze eigen afwegingen maken: aan de ene kant willen we geen onnodige risico’s nemen en bijvoorbeeld het risico lopen vrolijk op de motor tussen de kogels in de frontlinie tussen FARC en leger te rijden, aan de andere kant willen we ons ook niet allerlei dingen ontzeggen omdat er ooit jaren geleden ergens iemand een keer een guerilla heeft gezien. Een voorbeeld: Over de aanwezigheid van FARC - guerilla’s op onze route in Colombia. De adviezen varieren van een algemeen ‘doe voorzichtig’ / ‘kijk goed uit’ (wat dat inhoudt in het geval van rijden door een gebied met guerilla’s weten wij niet, en volgens mij weet degene die dat zegt het eigenlijk ook niet) tot ‘neem niet de weg tussen San Agustin en Popayan’ of ‘zet je motoren op een vrachtwagen tussen Popayan en Pasto’ en een ‘geen enkel probleem’ van de politie. Vraag is natuurlijk ook wat nou precies het risico is van een guerilla tegenkomen. Het risico van gijzeling was ooit groot, maar dezelfde bron die vertelt ‘dat we vooral voorzichtig moeten zijn’ meldt ook dat het FARC in totaal nog slechts 30 gijzelaars heeft, waarvan 2 Colombiaanse burgers en 28 Colombiaanse ‘politieke’ gijzelaars, en dat lees je dan weer niet op de site van buitenlandse zaken (die overigens al anderhalf jaar niet bijgewerkt is). Andere antwoorden hierop: ‘mocht je al guerilla’s tegenkomen wat onwaarschijnlijk is, dan controleren ze alleen je paspoort en maken een praatje om jou, maar vooral de autoriteiten, te laten merken dat ze er nog zijn’. Zo hoorden we ook over een bus die werd aangehouden bij een roadblock van de guerilla’s waarbij de inzittenden een presentatie kregen waarin de guerilla’s vertellen dat ze niet de boemannen zijn die men denkt dat ze zijn, waarna de bus met inzittenden de reis kon vervolgen. Dat klinkt stiekem zefs gewoon interessant!!
Maar als je dan uiteindelijk besluit om na 4 positieve adviezen toch deze weg te nemen, zit je toch niet helemaal relaxed opde motor, of je nu wil of niet. En natuurlijk is er geen guerilla te bekennen.....
Aangezien de eerste-hands-rampverhalen eigenlijk altijd te maken hebben met een combinatie van grote steden, nachtleven, overmatig alcoholgebruik en drugsgebruik en wij in die categorien niet actief zijn, hebben we besloten om, afgezien van de gebruikelijke ‘common sense’, alle goedbedoelde adviezen naast ons neer te leggen en volop te genieten van de plaatsen waar we doorheen rijden zonder ons zorgen te maken over de veiligheid van ons en onze spullen.
Tegenover dit wat negatieve verhaal staan er echter zoveel positieve verhalen, over de grenzenloze vriendelijkheid en hulpvaardigheid van Colombianen, over hoe trots ze zijn op hun mooie land en hoe leuk ze het vinden dat er tegenwoordig meer en meer buitenlanders hun land komen bezoeken.
En dan zijn er nog zoveel andere dingen die ik zou willen vertellen: dat je als motorrijder in Colombia geen tol hoeft te betalen en bij elk tolpoortje over het ‘fietspad’ langs de slagboom mag rijden. Mooi man! En dat de menukaarten door de enorme bedragen meer lijken op de jaarrekening van een klein bedrijf. En over de vele Renaults 4, 12 en 16 die we hier zien rijden, en de vele Lada Niva’s, en over hoe onze namen elke keer weer verwarring geven: van Auke’s naam zijn we niet anders gewend, maar in het Spaans is een ‘Maricon’ of ‘Marica’ een verwijfde man, en ‘Marieke’ lijkt daar wel erg op. Maar geen tijd: we hebben nog een paar musea te bezoeken! Ja, we hebben het maar druk met wachten.......
