We've got a boat to catch....

In the end we stayed almost a week in Antigua! Auke climbed up an active volcano

and Marieke spent almost three days updating our blog and archiving and selecting the 1800 pictures we took during the last 2 months. Better to do this on a more regular basis….. For the rest we enjoyed the good bars and restaurants (very tasty tapas!) that Antigua offers. This we did mainly together with Kathleen, a traveller who we met in Belize and met again in Antigua.

From Antigua, we went into the highlands to Lake Atitlan, a beautiful lake surrounded by mountains and volcanoes:


We also went to the market in Chichicastenango (‘Chichi’), originally the biggest indigenous market in Guatemala, and by now a (nice) mix of indigenous and touristy. It is a huge labyrinth with stalls full of souvenirs, cloth, indigenous clothes, tools, household goods, groceries and food. For the full picture, add the colourful traditional clothes worn by the indigenous visitors (and they outnumber the tourists by far). At peak time it is like a rugby scrum with people passing us left, right and seemingly even under us. Also ideal for pickpockets, and here my wallet was stolen for the first time in my life! The thief was not really lucky, as it contained only 7 Quetzales = € 0,63 and a button. The mistake I made is that I thought the pocket with zipper and button would not only be secure enough, but also too low to be interesting. However, as the people are only about 5 foot tall, it was probably exactly at the perfect height....
The good thing was that, as they felt free to take my money what I didn’t like, I felt free to take pictures, something they do not like so much. I know, not really logical, but it gave me nice pictures!



Furthermore the market was the perfect place to get myself a new wallet, so for 10 Quetzales I have a nice colourful one! The market is located next to a church, built in 1540, where Catholic religion and Mayan rituals are combined: on the steps in front of the church and in the centre aisle of the church are altars for the Mayan offerings and rituals, and at the end of the church is the Catholic altar. Both a Catholic priest and some shamans are present to assist people. A very interesting combination!

As we had been taking it really slow since Tulum, by then we felt like speeding up a bit. Which was good, as we were ready to leave Guatemala, and as in two weeks time a yacht was planned to leave the Panamanian coast for a 5 days sailing trip via the San Blas islands to Cartagena in Colombia, which can also take 2 motorcycles on board! So that is how we will cross the ‘Darian gap’ (there is no overland connection between Panama and Colombia East – the gap is in the Panamanian area called Darien). So a perfect solution for us!
So now we had a boat to catch, and we started our travel from Guatemala through El Salvador, a bit of Honduras, Nicaragua and Costa Rica to Panama-city. In total around 2500 kilometres, so easily doable in two weeks as the main roads (which sometimes is the only road) are at least pretty good, and with some time left to stop at the couple of things we wanted to see on the way, and to do 5 border crossings, which is not always a pleasure…. For us each border crossing consists of 4 steps: immigration (for us) and customs (for the bikes) to leave one country, and after that immigration and customs to enter the next country. Sometimes an additional step is to get a liability insurance, or to make copies of stamps and/or documents we just received (for some reason at every border they can make prints and sometimes even fancy stickers, but no copies. So we have to make the copies for them of the documents and stamps they just gave us). As for these five border crossings, the prizes for
- Friendliness go to immigration and customs of entering El Salvador
- Cheapest entry is also for El Salvador – the only one without any fee and without insurance
- Most sorry attempt to get money for unclear reason is also for entering El Salvador: when the customs official at the barrier did the final check of our papers, another man in another uniform came up to us and told we had to pay $5 for using the road. The way he asked somehow already showed that also he did not really expect that we were going to pay. And he was right…..
- Most efficient customs procedure for entering Nicaragua
- Most unclear procedure for customs exiting Nicaragua (maybe they could visit their colleagues at the other end of the country?)
- Filthiest border for entering Honduras (there were no garbage bins around, but the wind did actually clean up the streets a bit)
- Longest time waiting in line: for entering Costa Rica (1½ hour in one line)
- As a result of the 2 above, the prize for the longest border crossing is for exiting Nicaragua – entering Costa Rica, with a total time of 4 hours (but that’s still far from our all-time record of 7½ hours for exiting Libya – entering Egypt)
- The fastest total crossing was 1½ hours for exiting Costa Rica – entering Panama

On our 5-country-trip we mainly enjoyed the beautiful landscapes, with the most beautiful scenery being in El Salvador

and Costa Rica (now we know why this country is knows for its nature).

In El Salvador we also went to Perquin, a place in the mountainous northeast of the country, where the guerrilla movement FMLN once had its headquarters and their radio station, and where now the guerrilla museum is. Not very professional, but with a lot of information about how the movement and the war started, and both in Spanish and English (although guerrilla was written as gorilla, I don’t think that was the idea). Also the radio studio and a guerrilla camp in the forest were there to be visited.
Tourism is not that developed yet in El Salvador, and accommodations are rather basic. According to our 11-year-old travel guide, the question was not if but when you would get sick from the food, and we can tell from experience that this is still the case. The only restaurant kitchen we peeked into was the one in our hostel

where at night we heard some animals (their dogs or cats, or something else?) empty the plates. We did not have dinner here, but apparently our choice was not that much better….
In Leon, Nicaragua, we visited the guerrilla museum of the FSLN, the Sandinists. Even less professional than the museum in El Salvador and at first glance it seemed more to be a shelter for FSLN-adepts, but the enthusiastic guide compensated for all. The bizarre end of the visit was a walk on the corrugated-iron-roof of the old building

Nice views, but the roof really moved too much to stay up there too long….

In Granada, also in Nicaragua, we stayed at the Hotel con Corazon, a ‘hotel with a heart’. This project was initiated a couple of years ago by a member of our student club, together with a friend of his. Goal of the project is to start and run a profitable hotel, and to use the profit to run education projects. The hotel opened almost a year ago and is really a great place to stay

and four weeks ago three pilot education projects have started. The facts are rather shocking: the pilot projects aim to improve reading and writing skills of children in second class of primary school. The age of the children in these classes varies from 6 to 15 year, and out of this class 1/3 cannot read at all. And this is for children that actually do go to school, as this is not obligatory in Nicaragua. We went to pick up the tutors from the 2 schools just outside the city: a half hour drive in the back of a pick-up over a bumpy muddy dirt road in the pouring rain to a school without lights but with holes in the roof. An impressive experience.

By now we have arrived in Panama-city, and arriving here was a bit like the first arrival to Moscow: chaotic, noisy and aggressive traffic (where Auke even got a little ‘push’ from a bus, one more dent in a pannier!), at first glance mainly grey, badly maintained buildings (although with new glass skyscrapers in the distance), so not too clear what makes the city attractive. But having lunch in the yacht club while seeing the huge ships pass by under the bridge of the Americas is quite nice

Also we found a nice hotel and the area with the nice restaurants, we were able to buy some useful things, and did some nice sightseeing. Unfortunately we did not manage in this short time to get ourselves on board of a boat through the canal (it’s low season for crossing the canal), but with all canal museums, visitor centres and viewpoints, and the perspective of 7 days of sailing, our nautical desires are well fulfilled. It just means that somewhere in future we will have to cross the canal in a boat of our own......

***

Uiteindelijk zijn we bijna een week in Antigua gebleven! Auke is onder andere een actieve vulkaan op gewandeld

en Marieke is in totaal drie dagen zoet geweest met weblog updaten en het archiveren en selecteren van de in totaal 1800 foto’s van de afgelopen 2 maanden. Toch maar iets beter bijhouden.... Verder hebben we genoten van de vele goede bars en restaurants (heerlijke tapas!) die Antigua te bieden heeft. Dit laatste hebben we vooral samen met Kathleen gedaan, een reizigster die we in Belize ontmoet hebben en zoals verwacht in Antigua weer tegenkwamen.

Vanuit Antigua zijn we naar Lago Atitlan gegaan, een prachtig meer in de hooglanden van Guatemala, omgeven door bergen en 3 vulkanen:


Ook zijn we naar de markt in Chichicastenango (‘Chichi’) geweest, van oorsprong de grootste inheemse markt van Guatemala. Inmiddels is het een mix van inheems en toeristisch geworden, en een groot doolhof van gangen en gangetjes met stalletjes vol souvenirs, kleden, lokale kleding, allerhande huishoudelijke waar, levensmiddelen en eetstalletjes. Voor een volledig beeld tel je hier nog de kleurrijke traditionele kleding van de inheemse marktbezoekers bij op (die in aantallen de toeristen vele malen overstijgen). Op het drukst van de markt ontstaat er een enorme verkeersopstopping waarbij mensen zich links, rechts en zo’n beetje onder ons door langs ons heen wurmden. Ook ideaal voor zakkenrollers, en hier ben ik dan ook voor het eerst van mijn leven gerold. De dief had geen geluk, want de oogst was een portemonnee met slechts 7 Quetzales = € 0,63 en een knoop. Mijn denkfout was ik dacht dat deze zak met rits en knoop niet alleen goed afgesloten was, maar ook te laag zat om te kunnen rollen. Echter, voor de lokale bevolking die niet langer is dan zo’n anderhalve meter, was dit waarschijnlijk precies de juiste hoogte....
Voordeel was wel dat, aangezien ‘zij’ zich zo vrij voelden om mijn portemonnee te nemen, wat ik niet op prijs stelde, ik me zo vrij voelde om volop foto’s te maken, iets wat zij in het algemeen niet echt op prijs stellen. Ik weet het, kromme redenering, maar wel mooie foto’s



Daarnaast was de markt natuurlijk de plek bij uitstek om een nieuwe portemonnee aan te schaffen, dus ben ik nu voor 10 Quetzales in het bezit van een vrolijk veelkleurig Guatemalteeks exemplaar.
De markt is naast een kerk uit 1540, waar het Katholieke geloof en de Maya-rituelen worden gecombineerd: op de trappen voor de kerk en in het middenpad van de kerk zijn de altaren voor de Maya-offers en rituelen, en aan het eind van de kerk is het altaar voor de Katholieke dienst (die wordt gehouden in de taal van de Maya’s). In de kerk zijn zowel een Katholieke priester als diverse shamans aanwezig om mensen bij te staan. Een wonderlijke en intrigerende mix!

Aangezien we het vanaf Tulum wel heel erg rustig aan gedaan hadden, wilden we inmiddels wel het tempo weer iets opschroeven. Dat kwam goed uit, want in Guatemala waren we ook wel uitgekeken, en er was een zeilboot gepland om twee weken later te vertrekken vanaf de Panamese oostkust voor een 5-daagse zeiltocht via de San Blas-eilanden naar Cartagena in Colombia, en deze boot kan ook 2 motorfietsen vervoeren! Dus dat is hoe wij de ‘Darien gap’ gaan overbruggen (er is geen verbinding over land tussen Panama en Colombia, de weg houdt op in het deel van Panama dat Darien heet. Vandaar de naam ‘Darian gap’). Dus we verenigen het nuttige met het aangename!
Maar nu hadden we dus een boot te halen, en zijn we dan ook begonnen aan de tocht van Guatemala door El Salvador, een stukje Honduras, Nicaragua en Costa Rica naar Panama-stad. In totaal een kilometer of 2500, dus prima te doen in 2 weken aangezien de doorgaande wegen vrij goed tot uitstekend zijn. En ook nog tijd om onderweg een aantal dingen te bekijken, en om 5 grensovergangen te doen, niet altijd een onverdeeld genoegen..... Voor ons bestaat elke grensovergang uit 4 stappen: immigratie (voor ons) en douane (voor de motoren) het ene land uit, en daarna immigratie en douane het volgende land in. Hier komt soms nog bij het afsluiten van een motorverzekering, in een aantal landen verplicht om de motor het land in te krijgen, en het maken van kopien van zojuist gekregen documenten en/of stempels (om onduidelijke redenen kunnen ze bij alle grenzen printen en soms zelfs mooie stickers maken, maar geen kopien. Dus moeten wij voor hun de kopien maken van de stempels die zij zetten/documenten die zij uitgeven). Van deze grensovergangen gaan de prijzen voor
- vriendelijkheid naar de immigratie en douane van El Salvador - in
- goedkoopste binnenkomst ook naar El Salvador – in (de enige die gratis is en geen verzekering eist)
- meest kansloze poging tot onduidelijk geld innen is ook voor El Salvador in: bij de laatste slagboomcontrole door de douane kwam een man in een ander uniform naar me toe kwam om te vertellen dat we geacht werden $5 te betalen voor het gebruik van de weg. Hij vertelde het op een toon alsof hij er zelf bij voorbaat al niet in geloofde dat we dat gingen betalen. En daar had hij gelijk in.....
- meest efficiente motor-procedure naar de douane van Nicaragua - in
- meest onduidelijke procedure naar douane Nicaragua - uit (moeten misschien eens gaan kijken bij hun collega’s aan de andere kant van het land?)
- smerigste grens naar Honduras - in (er was dan ook geen prullenbak te bekennen, maar na een mini-windhoosje was de straat wel weer vrij van zwerfvuil)
- de langste wachttijd is voor Costa Rica – in, met anderhalf uur in 1 rij
- als gevolg van de twee hierboven gaat de prijs voor de langste grensovergang naar de grens Nicaragua uit – Costa Rica in, met een totaaltijd van 4 uur. Maar dat valt nog mee, ons record aller tijden staat op de 7½ uur van Libie uit – Egypte in.
- de snelste grensovergang in totaal (uit + in) was anderhalf uur voor Costa Rica uit-Panama in

Op de route hebben we voornamelijk genoten van de mooie landschappen waar we doorheen kwamen, met als hoogtepunten de routes door El Salvador


en door Costa Rica (niet ten onrechte dat het land daar om bekend staat), en een aantal stops gemaakt.

Zo zijn we in El Salvador in Perquin geweest, een dorp in het bergachtige noordoosten van het land waar de guerillabeweging FMLN zijn hoofdkwartier had, en de FMLN - radioomroep zijn (met eierdozen geisoleerde) studio had, en waar nu het guerillamuseum gevestigd is. Niet al te professioneel, maar wel met veel informatie over het ontstaan van de beweging en de burgeroorlog, in het Spaans en zelfs in het Engels (waarbij guerilla werd geschreven als gorilla, misschien niet helemaal wat ze bedoelden). Verder kun je kunt de radostudio en een guerillakamp in het bos achter de gebouwen bezoeken.
Toerisme is nog niet zo erg ontwikkeld in El Salvador, en de voorzieningen zijn dan ook erg basic. Volgens onze resigids was het elf jaar geleden niet de vraag of je ziek werd van het eten maar wanneer, en wij kunnen nu uit ervaring vertellen dat dat nog steeds zo is. De enige restaurantkeuken die we gezien hebben was die van ons hostel

waar we ’s nachts beesten (hun honden of katten, of iets anders) de vuile borden van die avond hoorden leegeten. We hebben hier niet gegeten, maar blijkbaar was onze keuze niet veel beter....

In Leon, Nicaragua hebben we het guerillamuseum van de FSLN (de Sandinisten) bezocht. Nog minder professioneel dan het museum in El Salvador en het leek meer op een hangplek voor oudere FSLN-aanhangers, maar de enthousiaste gids compenseerde dit volledig. Het bezoek werd bizar genoeg afgesloten met een wandeling over het golfplaten dak van het vrij oude, niet best onderhouden pand.

Mooi uitzicht, maar toch maar weer snel naar beneden gegaan, het dak golfde nogal...

In Granada, ook Nicaragua, hebben we overnacht in Hotel con Corazon, een ‘hotel met een hart’. Het project is een paar geleden gestart door een dispuutsgenoot van Auke (samen met een vriend), met als doel om een winstgevend hotel neer te zetten, en vevolgens de winst van het hotel te gebruiken om onderwijsprojecten op te zetten. Het hotel is nu bijna een jaar open en is een fantastisch plek om te verblijven

en vier weken geleden zijn de eerste drie test-onderwijsprojecten gestart. De feiten zijn redelijk schokkend: de huidge projecten zijn gericht op het verbeteren van het lezen en schrijven van kinderen in de tweede klas van de lagere school. De leeftijden van de kinderen in deze klas lopen uiteen van 6 tot 15 jaar, en ongeveer 1/3 van de kinderen in deze klas kan niet lezen. En dit is het deel van de kinderen dat uberhaupt naar school gaat, want er is in Nicaragua geen leerplicht. We zijn meegeweest om de tutoren van de testscholen net buiten de stad op te halen: een rit in de bak van een pick-up over een modderpad vol gaten in de stromende regen naar een school zonder licht met gaten in het dak, een indrukwekkende ervaring.

Inmiddels zijn we in Panama-stad aangekomen, en die aankomst deed ons denken aan onze eerste kennismaking met Moskou: aankomen in chaotisch, lawaaiig, agressief verkeer (waarbij Auke nog een ‘duwtje’ van een bus kreeg, weer een deuk erbij in een koffer), op het eerste gezicht voornamelijk grauwe, slecht onderhouden gebouwen (hoewel in de verte veel nieuwe wolkenkrabbers te zien zijn), dus op het eerste gezicht weinig aantrekkelijks te ontdekken. Maar lunchen in de 'yacht club' met uitzicht op enorme schepen die komend uit het Panama-kanaal onder de Americas-brug doorvaren was toch wel heel aangenaam

en verder hebben we een comfortabel hotel en de wijk met goede restaurants gevonden, een aantal nuttige zaken kunnen kopen en inmiddels toch wat interessante bezienswaardigheden bekeken. Helaas is het in de korte tijd niet gelukt om als ‘linehandlers’ mee te gaan op een boot door het Panama-kanaal (in deze tijd van het jaar gaat er maar weinig pleziervaart heen en weer), maar met alle kanaalmusea, - bezoekerscentra en – uitzichtpunten, en ons vooruitzicht van 7 dagen zeilen, komen we wel aan onze nautische trekken. En dan moeten we ergens in de toekomst maar een keer ‘op eigen kiel’ door het kanaal

New pictures!

Not ony a new posting below, but also check out (use the link on the right) the more than 200 (!) new pictures I uploaded

***
Niet alleen een nieuw verslag hieronder, maar bekijk ook met behulp van de link hier rechts, de meer dan 200(!) nieuwe foto's

1-2-3-4-5

Time flies! Since our last posting only a little bit more than two weeks have passed, but in this time we ‘did’ 1 sea, 2 countries, 3 dives, 4 colonial cities and 5 ruins.

The repair of the oil leak was only partly successful, but as Mariekes bike hasn’t needed any oil since leaving the US, we are not too worries about it. After the overwhelming waves of the Pacific, we crossed the country through the mountains of Chiapas to the other coast, the Caribbean coast. This route took us to the colonial city of San Cristobal de las Casas and to the ruins of Palenque, which are on a hill and in the jungle. Apart from the beautiful ruins and splendid views we also saw how on a day with no wind at all, a seemingly healthy and young tree spontaneously fell over. First we thought it was cut on purpose, but in that case they probably would have let it drop besides the restaurant……. OK, only a part of the roof was gone, there were no casualties and after 5 minutes of consternation life went on, but it did impress us!

After Campeche at the Caribbean coast (a city with real fortresses) we crossed the Yukatan peninsula via the Ruta Puuc, a road through an area with a huge amount of small Maya ruins. They are partly excavated and open to public, partly just there in the middle of privately owned corn fields, and partly in the middle of the jungle without any road or track leading there. Just to get the picture: In the whole of Mexico there are thousands of ruins (Mayan, Aztec, Olmec, Toltec or any other), of which only a small part is excavated. We didn’t visit them all, but the couple of small ones we visited on the Ruta Puuc were impressive by their untouched character and the lack of tourists (the only other living creatures were iguanas). All these ruins make you expect a ruin under every hill and in every old wall…. We also visited a couple of cenotes. Cenotes are underground lakes, with or without a hole in the ‘roof’, of which there are again some hundreds in the Yukatan. The difference in depth, size of grotto and size of hole in the roof gives every cenote its own atmosphere, from out-of-space-like to a small paradise. Also very popular in advertising campaigns!


After this we spent a couple of days in Tulum, in a cabaña at the sea. A cabaña is best translated as hut, but that sounds much worse than it is!


In Tulum there is another rather big Maya ruin, which is mainly spectacular because of its location on the seashore.


Here we also had our first and only encounter with the Mexican police, something we hoped to avoid due to the reputation of corruption they have. After swimming in a cenote, we offered a Dutch couple we met there to take them on our bikes back to the village, a one kilometre ride. They even said ‘but we don’t have helmets’, but we thought we knew a helmet was not obligatory in Mexico. Well, it is, so both bikes were stopped by different cops after only a couple of hundred meters, and everything was prepared for giving us official fines, which we had to pay at the police station the next day. We don’t know if it was the fact that we planned to leave the next day, which means that paying a fine at the police station did not fit our schedule, or that our friends were on the bike without helmets for only a couple of hundred meters and not since New York, but in the end we got away with only a warning. Everything official and by the book, and in the end showing some mercy: how different from the stories we were told!

After this we crossed the border into Belize, a country half the size of the Netherlands with only 380.000 inhabitants and 2 (yes, 2) tarmac roads in the whole country. Its Creole people and English language makes it the odd one out in Central America.
Surprisingly, Belize-City is not the capital but it is the biggest city of the country, with not much more to offer than bums, beggars and lots of garbage and noise in the streets. Even the customs officer advised us not to spend too much time there. The rest of the country is mainly flat, swampy, hot and empty with loads of sugar cane and a village every now and then. Off the Belizean coast is the world second biggest Barrier Reef (indeed, after the Great Barrier Reef), and the main attractions of Belize are the cayes with plenty of opportunities for relaxing and (under)watersports. From the border we went straight to one of these cayes, Caye Caulker, after parking our bikes with a guy named Dennis Wright (‘you can’t go wrong with Mr. Wrigth’).

Here we went diving for a day, with one dive in the so-called ‘Blue Hole’. I think that every diving country in the world has at least one dive spot called the Blue Hole, but this Blue Hole is even a Unesco world heritage site and in the top 10 of most beautiful dives in the world: a strange dive to 40 meters depth where the 50 meters wide hole widens even more, with huge stalactites and some meters long ‘great Caribbean reef sharks’ and nothing else. The two other dives were along big coral reefs with beautiful colours and many nice fishes. Beautiful!

After a snorkelling trip (incuding a 5 feet deep place with about 10 stingrays swimming underneath you all the time. Pretty scary, more scary than a shark!) and a very nice evening with our diving companions, we picked up our motorcycles again and crossed the border with Guatemala to Tikal.
Tikal is another Maya ruin, but as we thought Palenque was already in the jungle, Tikal is even more so. Sitting on the highest temple of the complex (70 meters high), you see another 3 temples sticking out of the trees, but for the rest everywhere you look (and you can see tens of kilometres away) you see nothing but green hills.

You feel like you’re Indiana Jones if you go from temple to temple though the jungle while hearing howler monkeys (who, according to the information signs, shit on your head from the trees to mark their territory. I think if they do so, they just do it for fun. It does however make you look up to the treetops about every minute). Furthermore you hear some animals making the exact noise of a table saw, also at the same loudness, you see and hear birds like parrots and toucans, and you see monkeys on the ruins and going from one tree to the other, and we saw a tarantula at about 10 meters from our tent. And that is closer than I like to have a tarantula! Unfortunately there are also loads of aggressive mosquitoes and other bugs, which means that in spite of repellent, mosquito net and long sleeves we are now covered with itching bites. Luckily we had already started with our malaria pills….. Marieke was even so much possessed by these bugs, that during a break she even confused the earphones dangling on her back with some huge bugs.
It is also so warm and damp that you are covered in a thin layer of sweat 24 hours a day, except for the time you spend under a cold shower and the two minutes after that. As long as we’re driving it’s okay, but as soon as we stop….
Tikal was only the second time we camped since leaving the US. On the campsite we met two couples who are cycling (independently, but for now together) from Alaska to Ushuaia. This takes 2 to 3 years; now that’s an adventure and, considering the very steep roads we, and they, travelled in Guatemala, that’s a big achievement!

Now we are in Antigua, Guatemala. Again a beautiful city with many colonial buildings surrounded by hills and three volcanoes. The city is very popular for Spanish language courses, and for that there are about 70 (!) language schools in the city. We mainly enjoy some other features the city has to offer like the Irish pub, coffee bars and wine bars, the practical things like buying a small screwdriver to repair the GPS and having fast internet to update this blog and finally upload some new pictures, and to have the sweat and dust washed out of our clothes and motorcycle gear. Auke even had his International Drivers Licence washed, but decided halfway the washing cycle that this was not a good idea and picked it soaked and dripping from the washing machine. The document is still more or less useable, the only thing is that the stamps indicating the valid vehicle categories have washed out as well, so we will have to make some manual adjustments to it….

At this moment we travel while using the 11 year old travel guide of Central America that Auke bought at that time as he worked in Guatemala for a couple of weeks, and travelling with such an old guide adds a new dimension. Like yesterday when we tried to visit two museums, and one had closed down 3 years ago and the other had moved to another place 6 years ago. On the other hand, if a place is still up and running under the same name as 11 years ago, you could consider it some kind of proof of quality. And we are doing better than on our Africa-trip when we were travelling with 11 year old roadmaps. At least we have these new on this trip. This does not necessarily mean they are up-to-date or accurate, but that keeps the travelling interesting!

***

Ja, de tijd vliegt! Inmiddels zijn we slechts een dikke twee weken verder, maar ook 1 zee, 2 landen, 3 duiken, 4 koloniale steden en 5 ruines.

De reparatie van het olielek is slechts gedeeltelijk gelukt, maar aangezien we aan Marieke’s motor sinds de Verenigde Staten nog geen druppel olie hebben hoeven toevoegen maken we ons er niet al te veel zorgen over.
Na de overweldigende golven van de Stille Oceaan zijn we via de bergen van Chiapas overgestoken naar de andere kust, de Caribische kust. Deze route bracht ons in de historische stad San Cristobal de las Casas en bij de ruines van Palenque, die tegen een helling en in de jungle liggen. Naast de prachtige ruines en schitterende uitzichten
hebben we ook gezien hoe bij volledige windstilte een ogenschijnlijk gezonde, jonge boom spontaan omviel. We dachten nog even dat hij bewust werd geveld, maar dan hadden ze de boom waarschijnlijk wel naast het restaurant laten vallen..... Ok, slechts een hoek van het dak weg, geen gewonden, en na 5 minuten consternatie ging het leven weer gewoon verder, maar voor ons indrukwekkend!

Via Campeche aan de Caribische kust (een stad met heuse forten) zijn we Yukatan doorgestoken via de Ruta Puuc, een weg door een gebied bezaaid met kleinere Maya-ruines, deels opgegraven en open voor publiek, deels gewoon midden in een prive-weiland en omgeven door mais, deels midden in de jungle en niet bereikbaar. Even voor het idee: In Mexico zijn in totaal duizenden ruines (van Maya’s, Azteken, Olmecs, Tolteken, .....), waarvan slechts een deel is opgegraven. We hebben ze niet allemaal bezocht, maar de paar kleinere die we bekeken hebben langs de Ruta Puuc waren ook weer erg indrukwekkend door hun ongereptheid en gebrek aan andere toeristen (de enige andere levende wezens die we er zagen waren leguanen, en dat waren meer bewoners dan bezoekers). Het maakt wel dat je daarna onder elke heuvel en in elke vervallen muur een Maya-ruine ziet.... Ook hebben we een aantal cenotes bezocht. Cenotes zijn ondergrondse meren, al of niet met een opening in het ‘dak’, waarvan er ook al weer honderden zijn in Yukatan. Door de verschillende dieptes en afmetingen van de grot en de opening in het dak heeft elke cenote zijn eigen sfeer, van buitenaards, sprookjesachtig tot ronduit paradijselijk. Ook populair in reclamefilmpjes!
Daarna hebben we een paar dagen in Tulum doorgebracht in een cabaña aan zee. Een cabaña kun je het best vertalen met hut, maar dat klinkt een stuk beroerder dan het is!

In Tulum is ook weer een vrij grote Maya-ruine, vooral spectaculair door de ligging direct aan zee.


Hier hadden we ook onze eerste en enige ontmoeting met de Mexicaanse politie, door hun reputatie van enorm corrupt iets wat we hadden gehoopt te vermijden. Na een zwempartij in een cenote boden we daar opgedane nederlandse reisvrienden een lift achterop de motoren terug naar het dorp aan, een ritje van een kilometer. Ze zeiden nog ‘maar we hebben geen helmen’, maar wij dachten beter te weten dat een helm in Mexico niet verplicht is. Wel dus, en dus werden we beiden al na een paar honderd meter staande gehouden (door twee verschilllende agenten) en werd alles in gereedheid gebracht om officiele bonnen uit te schrijven, die we de volgende dag op het politiebureau moesten gaan betalen. We weten niet of het nou was omdat we de volgende dag al weg wilden en dus een bezoek aan het politiebureau niet in ons programma paste, of dat het was dat deze vrienden slechts een paar honderd meter achterop bleken te zitten en niet al vanaf New York, maar uiteindelijk kwamen we beiden weg met een waarschuwing. Alles uiterst correct, alles officieel en uiteindelijk coulant: hoe anders dan de verhalen!

Na deze ervaringen zijn we de grens overgestoken naar Belize, een land half zo groot als Nederland met slechts 380.000 inwoners en 2 (ja, twee) geasfalteerde wegen (zonder strepen) in het hele land, en door zijn hoofdzakelijk Creoolse bevolking en Engelse voertaal een vreemde eend in de Centraal-Amerikaanse bijt.
Belize-Stad is vreemd genoeg niet (meer) de hoofdstad maar wel de grootste stad van het land, maar heeft niet veel meer te bieden dan zwervers, bedelaars en veel rommel en herrie op straat. Zelfs de douanebeamte adviseerde ons er niet al te veel tijd aan te besteden. De rest van het land is voornamelijk vlak, moerasachtig, warm en leeg met veel suikerriet en zo hier en daar een dorpje. Voor de kust van Belize ligt het op een na grootste barriere rif ter wereld (inderdaad, na het Great Barrier Reef), en de voornaamste attracties van Belize zijn dan ook de eilanden voor de kust met volop mogelijkheden voor ontspanning en (onder)watersport. Vanaf de grens zijn we dan ook in één dag doorgereisd naar een van deze eilanden genaamd Caye Caulker, na onze motoren gestald te hebben in Belize City bij een man genaamd Dennis Wright (‘You cannot go wrong with Mr. Wright’).

Hier hebben we een dag gedoken, waaronder een duik in ‘the Blue Hole’, het blauwe gat. Volgens mij heeft elk zichzelf respecterende duikland wel een duikstek genaamd ‘the Blue Hole’, maar deze Blue Hole is een Unesco werelderfgoed en scoort een top-10-positie in mooiste duiken ter wereld: een wonderlijke duik naar 40 meter diepte waar het ‘gat’ (doorsnee van een meter of 50) zich nog verder verbreedt tot een grot met metersdikke stalagtieten en met ‘great caribbean reef sharks’ (haaien van een paar meter lang) en verder niets. De andere twee duiken waren langs enorme koraalriffen met prachtige kleuren en met heel veel mooie vissen. Prachtig!

Na een erg gezellige avond met onze nieuwe duikvrienden en nog een snorkeltrip (onder andere naar een plek van slechts anderhalve meter diep waar een stuk of 10 enorme stekelroggen permanent onder je door zwemmen, dit blijkt enger te zijn dan een haai ontmoeten!) hebben we onze motoren weer opgepikt en zijn we de grens met Guatemala overgestoken op weg naar Tikal. Tikal is wederom een Maya-ruine, en dachten we dat Palenque al in de jungle lag, ook hier blijken gradaties in te zijn. Zittend op de hoogste tempel van het complex (70 meter hoog) zie je 3 andere tempels boven het groene bladerdak uitsteken, en verder zie je, waar je ook kijkt (en je kijkt werkelijk tientallen kilometers ver), niets anders dan groene heuvels.
Je waant je echt Indiana Jones als je over smalle paden door de jungle van tempel naar tempel loopt terwijl je om je heen brulapen hoort (die, volgens de informatieborden die het Indiana Jones gevoel weer enigszins wegnemen, vanuit de bomen op je hoofd poepen om hun terrein af te bakenen. Als ze dat al doen, doen ze dat volgens mij gewoon voor de grap. Maakt trouwens wel dat je de hele tijd angstvallig omhoog kijkt). Verder hoor je krekels en beesten die precies het geluid van een cirkelzaag maken (en ook zo hard), hoor en zie je allerlei vogels waaronder papegaaien en toekans (die van der Valk-vogels) en zie je slingerapen in de bomen en op de ruines, en zagen we een tarantula in het gras op een meter of 10 van onze tent. En dat is dichterbij dan ik een tarantula zou willen zien! Verder zit het helaas ook vol met bijzonder agressieve muggen en steekvliegen, zodat we nu ondanks muggenspul, klamboe en lange mouwen, bedolven zijn onder de jeukende bulten. Gelukkig waren we inmiddels begonnen met onze malariapillen..... Marieke was zelfs zo in de ban van de beesten dat ze tijdens een korte stop de op haar rug bungelende koptelefoon-oordopjes aanzag voor een eng beest.
Het is er ook zo warm en vochtig dat je 24 uur per dag (behalve de tijd dat je onder de koude douche staat en de twee minuten daarna) bedekt bent met een laagje zweet. Zolang we rijden brengt de lucht nog enige verkoeling, maar als we stilstaan......
Tikal was de tweede keer sinds de Verenigde Staten dat we weer kampeerden. Op het kampeerterrein bij de ingang van het park ontmoetten we twee stellen die (in principe onafhankelijk van elkaar, maar nu samen reizend) vanuit Alaska naar Ushuaia aan het fietsen zijn. Dat duurt alles bij elkaar een jaar of 2, 3: dat is pas een onderneming en, gezien de enorm steile wegen die wij en zij hier in Guatemala hebben gereden, een ongelooflijke prestatie!

Op dit moment zijn we in Antigua, Guatemala. Wederom een prachtige stad met veel koloniale gebouwen, gelegen op 1500 meter tussen heuvels en drie vulkanen. De stad is vooral bekend om de taalscholen, en daarvan zijn er hier dan ook zo’n stuk of 70! Wij genieten voornamelijk van de andere voorzieningen die de stad te bieden heeft, op culinair gebied (ierse pub, koffiehuizen met erg lekkere Guatemalteekse koffie, wijnbars), op practisch gebied (kleine schroevendraaier om de GPS te repareren, snel internet om het blog bij te werken en eindelijk weer eens foto’s te uploaden) en om het zweet en stof uit ‘al’ onze kleren en motorpakken te laten wassen. Auke ging zelfs zover om zijn internationaal rijbewijs mee te laten wassen, maar besloot halverwege het wasproces dat dit toch niet zo’n goed idee was, en viste deze onder de verbaasde blik van de wasserijdame druipend uit de wasmachine. Het document is nog enigszins bruikbaar behalve dat de op dit document essentiele stempels weggewassen zijn, dus dat vraagt nog enig creatief handwerk....

Wij reizen op dit moment trouwens met onze 11 jaar oude reisgids van Centraal Amerika, die Auke destijds heeft gekocht toen hij voor zijn werk voor een aantal weken in Guatemala was, en ook dat geeft weer een andere dimensie aan het reizen. Zo hebben we gisteren twee musea getracht te bezoeken; de ene bleek al 3 jaar dicht, de andere 6 jaar geleden verhuisd naar een andere plek. Aan de andere kant betekent het wel dat als een hotel of restaurant nu nog steeds bestaat onder dezelfde naam (zoals bijvoorbeeld Posada ‘Asjemenou’ hier in Antigua. Bestaat echt! Loeki niet gezien trouwens), hij het al minimaal 11jaar volhoudt, wat op de een of andere manier toch ook weer een zekere garantie voor kwaliteit is. Toch doen we het al een stuk beter dan door Afrika, want toen reisden we met 11 jaar oude wegenkaarten, en die zijn deze keer wel nieuw. Wat trouwens niet automatisch hetzelfde is als actueel of correct. Het blijft interessant!