¡Si, hablamos español!

OK, so now we are supposed to speak Spanish!
After we finished the planned two weeks of lessons, we decided to stay one more week, as we liked the school, the teaching method and the city very much, and felt we needed a bit more knowledge to be ready for the road. The lessons were very nice, with a very intuitive teaching method without boring grammar exercises but with interactive exercises and also songs, cooking class, Mexican culture and history, ‘café social’ and movies. For one week, we lived in house with a mexican lady who took her task of make us practice Spanish very, very serious, and really made us speak Spanish all day long. Very useful but also very, very tiring….
But we are really impressed by the results: we estimate that now, after only three weeks of Spanish, we have the same level of conversation as after one whole year of Russian!!

Before and after our stay with the mexican lady, we stayed in a hostel right in the centre of the city, and after the classes and our homework we enjoyed the good life in Zacatecas: visiting the many beautiful museums, dining out (Mexican, but also Italian and Argentine; a nice change from the endless tortillas), having a drink on the roof terrace or any other nice location, joining birthday parties and margarita parties, and on the last evening we even joined a so-called ‘callejoneada’ (pronounced ‘kajegoneada’). A ‘calle’ is a street, a ‘callejon’ is a narrow street, and a ‘callejoneada’ is 50 people following a donkey carrying a hat and jerrycans of mezcal (= local version of tequila) and a band playing music through the narrow streets while steadily emptying the jerrycans with the use of the shotglass everybody carries around his neck.
So everyone who has something important to celebrate (and considering the number of callejoneada’s we have seen, there is a lot to celebrate!), rents a donkey and a band, buys liters of mezcal and around 50 shotglasses, invites friends and family, and off you go! But also people who just happen to be around when the whole thing starts or passes by, are given a shotglass and invited to join. And that is how we ended up celebrating some Adreana’s 15th birthday!

One weekend we spent with our schoolmates Zack and Miriam in the old mining town of Real de Catorce (mining seems to be the theme of our trip). The village is nice and small with a good atmosphere (and mainly Italian food for some strange reason), but especially the location is very spectacular: to reach the village on 2800 meter height, from the main road on the flatlands, you take a 24 km cobblestone road winding up and through the mountains, ending in a 2½ km former mining tunnel that finally gives access to the village. The tunnel is only one car wide, so traffic is managed by two policemen with radio on either end of the tunnel. Left and right in the tunnel there are entrances to mining shafts, and even a small chapel. From the village you can make horseback trips to the ruins of mines and small settlements even higher up in the mountains. I felt sorry for the horses struggling up and down the steep, narrow and uneven paths, but was very happy I did not have to do the walking myself….

As after two weeks we were not ready to go yet, after three weeks we were eager to get on the road again. So last friday we said goodbye to the very nice family who runs the school and to Zack and Miriam, and on saturday morning we packed our stuff on the bikes and got on our way to Irapuato. Irapuato is not in any guidebook (and for a reason, as we have determined today); the reason for going here is that this is where the Danone factory of Mexico is located and where Christine, a former collegue of Marieke, is now working. So on sunday we visited two beautiful cities in the area, and yesterday we visited the Danone factory, which looks remarkably like the (main) Danone factory in Russia. Very interesting point is that the biggest competitor of Danone in Mexico has his factory literally right next door! Looking at the size of Mexico, this is really a great coincidence….. And this also makes getting into the factory like entering a fortress.

By now we have really left the dry, desert-like and deserted north part of the country, and are now in the colonial part of the country with lots of agriculture (we are now in the city of strawberry, sold per 2½ kg) and people. South from Mexico City we will get into temple-country, with the hundreds and hundreds of temples of Maya’s, Aztecs, and all the other people who once lived in the jungle and built these amazing complexes. So today we got on the road again to reach our first temple, which is Teotihuacan. And I can proudly say I can even pronounce this name without breaking my tongue!

****

OK, nu worden we dus geacht Spaans te kunnen praten!

Na de geplande twee weken Spaanse les hebben we besloten er nog een week les aan te plakken, omdat we de school, de lesmethode en de stad erg leuk vonden en het gevoel hadden dat we nog iets meer kennis nodig hadden om weg te kunnen. De lessen waren erg leuk, met een intuitieve leermethode zonder saaie grammatica-lesjes maar met interactieve oefeningen en met liedjes, kooklessen, mexicaanse cultuur en geschiedenis, ‘café social’ en films. Gedurende een week woonden we in bij een Mexicaanse dame, die haar taak om ons Spaans te laten oefenen bijzonder serieus nam, dus spraken we Spaans van ’s morgens vroeg tot
’s avonds laat! Heel nuttig, maar ook heel erg vermoeiend.....
Maar we zijn bijzonder tevreden met het resultaat: naar onze schatting is ons Spaans na 3 weken te vergelijken met ons Russisch na een heel jaar!!

Voor en na ons verblijf bij de Mexicaanse dame zaten we in een hostel midden in het centrum van de stad, en genoten we na de lessen en het huiswerk van het goede leven in Zacatecas: de vele musea bezoeken, uit eten (ook Argentijns en Italiaans, best lekker als de tortilla’s je de neus uitkomen), een drankje nuttigen op het dakterras of een andere aangename plek, verjaardagsfeestjes en margaritafeestjes bezoeken, en op de laatste avond zelfs meegedaan met een zogenaamde ‘callejoneada’ (uit te spreken als ‘kajegoneada’). Een ‘calle’ is een straat, een ‘callejon’ is een smal straatje, en een ‘callejoneada’ is 50 mensen die een ezel met een hoed en jerrycans ‘mezcal’ (= soort tequila) en een muziekband volgen door de smalle straatjes, ondertussen gestaag de jerrycans leegdrinkend met behulp van het borrelglaasje dat iedereen om zijn nek draagt.
Iedereen die iets belangrijks te vieren heeft (en gezien het aantal callejoneades wat wij gehoord hebben, is er een hoop te vieren in Zacatecas) huurt een ezel en een band in, koopt liters mezcal en ongeveer 50 borrelglaasjes, nodigt vrienden en familie uit, en klaar is kees! Maar ook mensen die bij toevallig bij vertrek of langs de route aanwezig zijn krijgen een borrelglaasje in de handen gedrukt en zijn daarmee uitgenodigd mee te doen. En zo waren wij dus ineens de 15de verjaardag van ene Adreana aan het vieren!

Een weekend zijn we met onze klasgenoten Zack en Miriam naar de oude mijnstad Real de Catorce geweest (mijnen lijken het thema van deze reis). Het dorp is mooi, klein en met een leuke sfeer (en voornamelijk Italiaans eten om een of andere reden), maar vooral de locatie is heel erg mooi: om het dorp op 2800 meter te bereiken neem je vanaf de hoofdweg door het vlakke landschap een kasseienweg van 24 kilometer die zich langs en door de bergen omhoog slingert, eindigend in een 2½ km lange oude mijntunnel die je uiteindelijk in het dorp brengt. De tunnel is maar 1 auto breed, en dus staat er politiemannen met radio aan beide uiteinden kanten om samen het verkeer in goede banen te leiden. Links en rechts in de tunnel zijn er mijnschachten en zelfs een kapelletje halverwege. Vanuit het dorp kun je op paarden tochten maken naar nog hoger gelegen mijnen en ruines van nederzettingen. Ik had medelijden met de paarden die omhoog en oplaag zwoegden over de steile, smalle en hobbelige paden, maar was bij dat ik niet zelf hoefde te lopen....

Na 3 weken waren we er echt aan toe om weer op weg te gaan, dus op vrijdag hebben we afscheid genomen van de leuke familie die de school runt, en van Zack en Miriam, en op zaterdagmorgen hebben we onze spullen opgeladen en zijn we vertrokken naar Irapuato. Irapuato komt in geen enkele reisgids voor (en dat is terecht, hebben we vandaag vastgesteld), maar de reden van ons bezoek is dat daar de Danone-fabriek van Mexico staat, en dat Christine, een oud-collega van Marieke, daar tegenwoordig werkt. Dus hebben we zondag twee interessante plaatsen in de buurt bezocht, en gisteren de Danone-fabriek, die opvallende gelijkenis vertoont met de (grootste) Danone-fabriek in Rusland. Interessant is verder dat de fabriek van de grootste concurrent in Mexica letterlijk pal naast de Danone- fabriek staat! Gezien de afmetingen van Mexico wel een heel groot toeval......Dit maakt ook dat het binnenkomen van de Danone-fabriek lijkt op het betreden van een vesting.

We hebben het droge, lege woestijnachtige noorden nu wel definitief achter ons gelaten, en bevinden ons nu in het centrum van het koloniale verleden, met veel landbouw (en op dit moment in de stad van de aardbeien, die worden verkocht per 2½ kg), en inwoners! Ten zuiden van Mexico-Stad komen we in het gebied van de tempels, met de honderden tempelcomplexen van Maya’s, Aztecen en alle andere volkeren die ooit de jungle bewoonden en deze geweldige complexen bouwden. Dus vandaag op weg naar onze eerste tempel, en wel Teotihuacan. En ik kan met trots zeggen dat ik deze naam zelfs kan uitspreken zonder mijn tong te breken!