Where you don't say 'coca' to order a cola

First of all, two more stories about our trip through Central America:
In Guatemala there aren’t too many road signs, so finding the right way can be tough, especially in cities. However, this is largely compensated by the very helpful inhabitants, who take no risks in showing the right way: In Quetzaltenango we got lost and asked in a store how to get to the next city. The guy drew up a complete map using pen and markers, where the simple instructions ‘straight on the roundabout, after that keep right on the fork’ would have done the trick as well. In another city, we stopped at the city entrance just to turn around the map, and three different people came up to us to give us different directions; after that a policewoman took no risk and ordered 2 colleagues on motorcycles to escort us to the right road, which turned out to be only 3 corners away.

When we came to Honduras, the situation at that moment was quiet enough (and the borders open) to do the 130 kilometres crossing to Nicaragua. While driving we noticed a huge amount of Honduran flags everywhere, on cars, in stores, on houses, and assumed this was related to the delicate political situation. However, in the evening we discovered the actual reason: Honduras was playing a football game against Mexico for 2010 World Cup qualification. I guess it’s the same everywhere around the world…..

From Panama City we went along the Panama-canal to Puerto Lindo to get ourselves and our motorcycles on board of the sailing boat that would take us first to the San Blas archipelago for a couple of days, and after that do the 200 miles crossing to Cartagena, Colombia. This 5 days trip is the main alternative for flying across the Darian Gap, both for backpackers and for people on bicycles / motorcycles (as some of the sailing boats take up to 2 motorcycles on board). Most of the captains that do these trips are people who once took off to sail around the world in a couple of years, but got so much taken by the beauty of the San Blas archipelago that they couldn’t leave, so now they live there on their boat for years and years, and make these trips to generate some income. By now there are around 30 boats doing these trips, varying from great trips on beautiful boats to downright dangerous trips on overloaded boats without proper safety equipment or enough food and water, but with a crazy and/or drunk and/or stoned captain. And it’s up to the backpacker to select the right boat to make the trip……
The 44 foot steel boat we were planned to be on looked mostly like a disorganized floating hardware store with every here and there a place to sit or sleep, but it was definitely safe, well equipped, and with a competent mormon (thus sober) captain and his wife, reputed to be an excellent cook. So we decided to get on board, and two hours later our motorcycles were securely tied to the deck (and covered with a tarp), our luggage stowed away and off we went.


For the first days it was just the two of us, after that 4 other guests joined us. For us it was great to be on a boat again, and we enjoyed the trip very much. We (motor)sailed, swam, snorkelled, lazed around on the boat and on the tiny islands

and we even got a little taste of life as a ‘cruiser’ by hanging around in a popular anchor place for a couple of days, and joining the weekly drink, which apparently is an around the world sailing habit. We also realized that this type of travelling (or more: lack of travelling) is probably too slow for us. We’ve really slowed down by now, but we do have our limits…..

After a smooth crossing we arrived in Cartagena, an active city with a beautiful walled centre with fortresses everywhere

but also for people both coming from north and from south the hottest place of the trip. So we did our paperwork for the temporary import, got our insurance and vests with licence plates (cool!) and did our sightseeing. By the time we were considering doing the temporary import again, just to be able to sit around for 2 hours in an airconditioned room, we realised we were done with the heat, the palm trees and tropical islands.

So we did not go to Santa Marta / Park Tayrona / Ciudad Perdida (Lost city), which clearly is the next stop on the ‘Gringo Trail’, but instead headed south to Medellin, at 1500 metres altitude at least a bit cooler, and the best place in Colombia (and probably of our whole trip) to do some maintenance on the motorcycles. Apart from new chains, tyres and oil, the main tasks were to stop the oil leaking on Marieke’s motorcycle and to fix some problems with the indicator lights. So nothing serious, as our motorcycles are holding out really well, but anyway a couple of days work altogether. On recommendation of another traveller we went to the Suzuki Super Servicio, a great place where Auke could work on our bikes with the help of the super-friendly and competent staff.

The workshop is in the motorcycle-repair-area of the city, so everything you need (like the Yamaha dealer for spare parts) is only a few steps away.

In the weekend we explored the city centre. Medellin does not have many nice buildings to admire, but it has nice squares with Botero statues everywhere

and the atmosphere is good. One of these Botero-statues was ruined in a 1995 attack, and instead of replacing the statue, the new one is placed next to it to remind of the uselessness of war.


Marieke also visited a new library built in an area that previously was poor and dangerous, but since it is connected to the metro system (by cable car, like being in Switzerland!) and the library/community centre has opened, the situation has improved considerably.

By now the bikes are finished and we're ready to leave tomorrow. We'll be heading south to the coffee-heart of Colombia, the other big industry of this country….

***

Om te beginnen nog twee verhalen over onze trip door Centraal Amerika:
In Guatemala is de bewegwijzering niet al te goed, dus de weg vinden kan vooral in steden lastig zijn. Dit wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de behulpzame bevolking, ie hierbij geen enkel risico neemt: In Quetzaltenango raakten we verdwaald, en vroegen in een winkel hoe we naar de volgende stad moesten komen. De man tekende een complete kaart voor ons met behulp van pen en markers, terwijl de aanwijzigingen ‘op de rotonde rechtdoor en daarna bij de splitsing rechts aanhouden’ voldoende was geweest. In een andere stad stopten we bij binnenkomst even om de kaart om te draaien, en kwamen er drie verschillende mensen op ons af om ons drie keer de weg te wijzen, maar wel volledig verschillend. Een politiedame die het verkeer stond te regelen greep in en riep twee collega’s op motoren op om ons op te pikken en naar de juiste weg te begeleiden. Dit bleek 2 keer rechtsaf en 1 keer linksaf te zijn.

Toen we de grens met Honduras naderden was de politieke situatie voldoende stabiel (naar later bleek slechts tijdelijk) om de 130 km lange doorsteek naar Nicaragua te maken. Rijdend door Honduras viel ons het enorme aantal vlaggen op dat wapperde aan auto’s, in winkels en aan huizen, en we namen aan dat dit verband hield met de politiek instabiele situatie in het land. ’s Avonds ontdekten we de ware reden toen we op diverse TV’s flarden van het live-verslag van de voetbalwedstijd Mexico-Honduras zagen.......

Van Panama-stad zijn we langs het Panama-kanaal naar Puert Lindo gereden om met de motoren aan boord te gaan van de zeilboot, en vervolgens via een paar dagen in de San Blas – eilanden de oversteek van 200 mijl naar Cartagena, Colombia te maken. Deze 5-daagse trip is het meest gebruikte alternatief voor vliegen over de Darien gap, voor zowel backpackers, fietsers als motorrijders (aangezien een aantal zeilboten op de route tot 2 motoren meenemen aan boord). De meeste schippers die deze overtocht maken zijn mensen die ooit zijn vertrokken voor een zeiltocht van een paar jaar, vervolgens zo gecharmeerd raakten van de San Blas - eilanden dat ze niet meer weg ‘konden’, er inmiddels al jaren wonen aan boord van hun jacht en deze trips doen om wat inkomen te genereren. Er zijn nu zo’n 30 boten die de overtocht maken, varierend van geweldige tochten op prachtige jachten tot simpelweg levensgevaarlijke tochten op overbeladen jachten zonder veiligheidsmaterialen of voldoende eten / water, maar met gestoorde en/of dronken en/of stoned schipper. En het is aan de gast om uit het aanbod een geschikte boot te kiezen......
Onze boot was een 13 meter stalen zeilboot die nog het meest leek op een drijvende werkplaats/winkel van Sinkel met zo hier en daar een plekje om te zitten of te slapen, maar wel absoluut veilig, voorzien van alle benodigde veiligheidsvoorzieningen, en met een competente schipper (Mormoon, dus altijd nuchter) en zijn vrouw, volgens de verhalen een uitstekende kokkin. Dus we besloten inderdaad aan boord te gaan, en twee uur later stonden de motoren stevig vastgesjord aan dek (en afgedekt met een zeil), de bagage weggeborgen en waren we onderweg.

De eerste twee dagen waren we de enige gasten, daarna kwamen er nog 4 anderen aan boord. We vonden het heerlijk om weer eens op een zeilboot te zijn, en hebben een week lang ge(motor)zeild, gezwommen, gesnorkeld, geluierd op de boot en op de eilandjes


en hebben zelfs even geproefd aan het leven van een lange-termijn-zeiler door een aantalk dagen rond te hangen op een populaire ankerplaats en het deelnemen aan de wekelijkse borrel die klaarblijkelijk overal ter wereld onderdeel is van het zeilend bestaan. We hebben ook geconcludeerd dat deze vorm van reizen voor ons waarschijnlijk te traag is, voornamelijk vanwege juist het gebrek aan reizen (als in: je verplaatsen). Ook al zijn we inmiddels volledig onthaast, we hebben zo onze grenzen....

Na een soepele kalme oversteek zijn we aangekomen in Cartagena, een drukke stad met een prachtig ommuurd centrum en overal forten

maar ook voor zowel mensen komend uit het noorden als vanuit het zuiden de warmste plek van de reis. Zo warm dat we na het papierwerk voor de tijdelijke import, de verzekering, de vestjes met kenteken en de bezienswaardigheden overwogen om nogmaals de tijdelijke import te doen, alleen maar om 2 uur in een geairconditionde ruimte te kunnen zijn. Dat was dan ook het moment dat we besloten dat we het wel gezien hadden met de warmte, de palmbomen en de tropische kusten en eilanden. We zijn dan ook niet naar Santa Marta / Tayrona National Park / Ciudad Perdida (verloren stad) gegaan (duidelijk de volgende stop op de ‘Gringo Trail’), maar in plaats daarvan naar het zuiden richting Medellin, op 1500meter hoogte tenminste wat koeler, en ook de beste plaats in Colombia (zo niet van onze hele trip) om onderhoud aan de motoren te doen. Naast nieuwe banden, olie en ketting waren de belangrijkste taken het stoppen van de olielekkage in Mariekes motor (zouden ze hier dan helicoils hebben?Ja!) en het repareren van diverse problemen met de knipperlichten. Geen grote problemen dus aangezien onze motoren het prima volhouden, maar al met al wel voldoende om een paar dagen bezig te zijn. Op aanraden van een andere motorrijder zijn we naar Suzuki Super Servicio gegaan, een geweldige werkplaats waar Auke aan de motoren kon sleutelen met indien nodig de hulp en het gereedschap van de deskundige en super-hulpvaardige monteurs.

En aangezien deze werkplaats midden in de motor-reparatie-wijk van de stad zit, zijn alle benodigdheden (zoals de Yamaha-dealer voor de onderdelen) binnen bereik.
In het weekend hebben we het centrum verkend. Medellin heeft niet echt veel mooie gebouwen, maar de pleinen zijn leuk met overal standbeelden van Botero


en de sfeer is aangenaam. Een van deze Botero-beelden is zwaar beschadigd geraakt tijdens een bomaanslag in 1995, en in plaats van het beeld te vervangen is het nieuwe beeld ernaast gezet als symbool voor de zinloosheid van oorlog en geweld.


Marieke heeft ook een bibliotheek bezocht die gebouwd is in een wijk die voorheen arm en gevaarlijk was. Maar sinds de wijk is aangesloten op het metrosysteem (met een kabelbaan, je waant je in Zwitserland!) en de bibliotheek / ontmoetingscentrum is geopend is de wijk met sprongen vooruit gegaan.

Inmiddels zijn zowel wij als de motoren klaar om morgen weer op weg te gaan. We gaan naar het zuiden naar het koffie-hart van Colombia, de andere grote industrie van dit land....